Rozdział piaty – Oddalamy się…

„Kim był ten człowiek, z którym dzieliłam swój sen?” [1]

[Anita Lipnicka – „Mosty”]

8 październik 2014 r.

            Brunetka, następnego dnia wstała około godziny ósmej. Jednak nie zdążyła pomyśleć o niczym konkretnym, bo natychmiast musiała znaleźć się w łazience. Jeden skurcz i resztki wczorajszej kolacji były już poza obszarem jej żołądka. Stanęła przed umywalką i spojrzała w lustro. Krople potu zrosiły jej czoło. Nie miała pojęcia, co się z nią dzieje. Może jestem w ciąży? Szybko wyrzuciła myśl z głowy. To było kompletnie nie możliwe. Przede wszystkim zabezpieczali się, a na dodatek w ostatnim czasie ona pilnowała swojego kalendarzyka, a jakby to było mało, to spotkania w łóżku w przeciągu kilku miesięcy była gotowa policzyć na palcach jednej dłoni. Na dodatek nie wiedziała, co zrobiłaby gdyby to okazało się, że mają zostać rodzicami. Nie w takiej atmosferze powinni witać nowego członka swojej rodziny. Wczorajsza awantura jej to uświadomiła, zwłaszcza, gdy Andrzej prychnął czy chce zbudować im dom. Zdecydowanie nie był jeszcze gotowy żeby wziąć odpowiedzialność za kogokolwiek, a już z pewnością nie za bezbronną istotkę. Na dodatek Inga była przeciwniczką ratowania związku dzieckiem. Tak nie powinno się to odbywać. Umyła zęby i opłukała twarz zimną wodą. Zakręciło się jej w głowie. Postanowiła, że nie pojedzie dziś do pracy, a gdy będzie na zakupach wstąpi do apteki po test ciążowy. Wyszła z łazienki w momencie, gdy Andrzej wychodził z mieszkania. Trzasnął tylko głośno drzwiami i tyle go widziała. W sypialni podłączyła telefon do ładowarki i wybrała numer do prezesa.

Między ziemią, a niebem szukamy się

Wciąż dalecy od siebie jak gwiazdy dwie,

jak gwiazdy dwie. [1]

            - Nie mogę dziś być w pracy. Chyba mam grypę żołądkową – powiedziała, ale dobrze wiedziała, że do tej choroby jej daleko.

            - Nie dobrze. Jesteś tu potrzebna.

            - Mało mogę być przydatna, jeśli spędzę dwanaście godzin w toalecie zamiast przy biurku. Daga, wszystko wie. Da sobie radę z tym projektem. Wrócę w przyszły poniedziałek.

            - Zgoda. Jedziesz do rodziców w ten weekend?

            - Chyba tak. Zobaczę jak się będę czuła. W poniedziałek będę w biurze. Dowidzenia.

            Nie lubiła swojego pracodawcy. Był to człowiek z przerostem ambicji nad formą. Zdecydowanie marny architekt, który sukcesy osiągał głównie poprzez pracowanie w wybitnych grupach. Inga, kilka razy przyłapała go na tym, że próbował przywłaszczyć sobie jej projekt, ale za każdym razem szybko udowadniała, że praca jest wyłącznie jej. Trzymając telefon w dłoniach wykręciła numer mamy Andrzeja. Kobieta odebrała już po pierwszym sygnale.

            - Coś się stało Inga? – Przyjazny głos kobiety upewnił dziewczynę, że prawdopodobnie jej przyszła teściowa nie jest na nią zła.

            - Dzień dobry. Mam nadzieję, że nie obudziłam.

            - Nie. Wszystko w porządku? Masz taki dziwny głos.

            - Nigdy nie było lepiej. – Skłamała. – Chciałam panią przeprosić za to, że wczoraj zapomniałam. Wyładował mi się telefon i nie odezwało mi się przypomnienie…

            - Nie przejmuj się kochana... Andrzejek wyjaśnił, że masz ostatnio sporo pracy. Mam nadzieję, że dbasz o siebie.

            - Oczywiście. Jeszcze raz przepraszam. Więcej to się nie powtórzy.

            - Inga, nie gniewam się. Muszę kończyć. Widzimy się na rocznicy twoich rodziców?

            - Tak. Ja będę, nie wiem tylko, co z Andrzejem, w końcu te mecze… Miłego dnia. – Rozłączyła się nim rozpłakała się na dobre.

            Postanowiła wziąć się w garść i pierwszą czynnością, jaką zrobiła było wypicie miętowe herbaty. Następnie przebrała się w jakieś dżinsy, lekki sweterek, a na nogi założyła czarne baleriny. Musiała pójść do sklepu i zrobić zakupy podstawowych artykułów spożywczych. Nie zajęło jej to dużo czasu. Myśli dalej krążyły jej wokół Wrony. To nie był ten sam mężczyzna, którego pokochała dziesięć lat temu. Ogólnie wiele się zmieniło przez ten cały czas. Przez chwilę myślała o tym czy faktycznie odpuściła sobie aż tak bardzo jego klubowe mecze. Ze wstydem przyznała, że tak. Ten sezon jeszcze się nie zaczął w Bełchatowie. W poprzednim jednak zawiodła go w tej kwestii. Pamiętała, że była z pewnością, gdy zdobywali Mistrzostwo Polski, a czy wcześniej? Nie mogła sobie tego przypomnieć. Może gdzieś na początku sezonu, a potem na dwóch czy trzech spotkaniach. Faktycznie miał prawo czuć do niej po tym względem złość. Jednak już wtedy kłócili się znacznie częściej niż powinni. Z kolei sezon kadrowy przeszedł im bez większych spięć. Towarzyszyła mu cały turniej. Siedziała na trybunach i wspierała. Trzymała mocno kciuki, gdy w końcu pojawiał się na boisku. Zapłaciła za zakupy i wróciła do mieszkania, gdzie zjadła bardzo lekkie śniadanie by nie obciążać żołądka. Wpatrywała się w opakowanie testu ciążowego, który kupiła w aptece. Bała się go zrobić. A co jeśli we mnie rozwija się życie? Marzyła o zostaniu matką, ale nie takich warunkach emocjonalnych. Była pewna, że Andrzej nie jest jeszcze do tego gotowy. To nie jest dobry moment by miało pojawić się ich dziecko. Modliła się żeby to jednak było zwykle zatrucie lub wyniki stresu. Czas na wynik dłużył się niemiłosiernie. Jak poprzedniego wieczora usiadła na podłodze i wpatrywała się w jeden punkt. Żołądek się trochę uspokoił, ale dalej towarzyszył mu dziwny ucisk. Zamknęła oczy. Czuła się okropnie. Przypomniała sobie te wszystkie okropne zdania, które wypowiedziała w jego kierunku. Nie szczędziła mu bólu. Chciałaby poczuł się dokładnie tak jak ona, gdy marginalizował jej osiągnięcia zawodowe. Zamiast go wspierać dołożyła mu kolejne ciosy. Przecież marzył o graniu w Skrze. Dla Skry porzucił kontrakt w Rzeszowie. Za każdym razem obiecywała mu, że po prostu będzie obok niego bez względu na wszystko, a wczoraj tak bezczelnie wypomniała mu każdy najdrobniejszy szczegół. Mieli bardzo silne osobowości i żadne nigdy nie chciało odpuścić. Jednak to częściej Inga wycofywała się i dawała spokój, gdy nie miała zamiaru pogłębiać urazów.

Wszystkie mosty, które między nami rozwiesiła noc,

Kruszą się jak szkło, w świetle dnia.

I coraz dalszy jesteś mi i znów nie znam Cię

Więc kim był ten człowiek, z którym dzieliłam swój sen? [1]

            Przecież tyle słyszała, że sportowiec powinien mieć stabilną sytuacje rodziną by odnosić sukcesy. Ale czy ta zasada odnosiła się tylko dla nich? Czy ona by czuć się komfortowo w pracy nie powinna też mieć poczucia, że w domu nic jej nie grozi, że nie wybuchnie awantura o złą zupę na obiad? Przyłapała się na tym, że coraz częściej opóźnia swoje powroty do domu, że więcej czasu spędza w pracy nad projektami, których przyjmuje znacznie większą ilość niż kiedyś. Nie brała pracy do domu, bo uważała, że to nie ma sensu skoro może w cichym biurze spokojnie projektować. Wczesne wyjścia i późne powroty – tak o to wyglądało jej życie. Na dodatek Wrona też ciągle grał na wyjazdach i więcej go nie było w mieszkaniu jak był. Może faktycznie i ona zawiniła w tym wszystkim, skoro nawet on zauważył jej wieczną nieobecność. Nie wiedziała jak długo siedziała na podłodze w łazience. Jednak, gdy w końcu wróciła do rzeczywistości z lękiem wzięła do ręki test. Jedna kreska. Odetchnęła z ulgą. Nie była w ciąży. Nigdy nie sądziła, że właśnie tak zareaguje na ujemny wynik.

            Resztę dnia spędziła na sprzątaniu. Mdłości już jej nie dokuczały. Czuła się zdecydowanie lepiej, ale bała się, że to może być powrót przeszłości. Dokładnie tak samo reagował jej organizm, kiedy próbowała pogodzić dwa kierunki studiów, pracę i dojazdy do Andrzeja. W końcu wycieńczona wylądowała w szpitalu. Gdy doszła do wniosku, że w mieszkaniu nie ma nawet kawałka brudnej przestrzeni usiadła na kanapie z kubkiem miętowej herbaty. Otworzyła książkę i w tej pozycji spędziła dobre kilka godzin na czytaniu. Raz czy dwa musiała popędzić jeszcze do łazienki, ale to były tylko odruchy i żadnego więcej posiłku nie zwymiotowała. W końcu z treningu wrócił Andrzej. Nie zareagowała na dźwięk otwieranych drzwi ani na fakt, że usiadł obok niej na kanapie.

            - Mama do mnie dzwoniła – przerwał ciszę.

            - Już ją przeprosiłam, więc nie zaczynaj znowu tego tematu – warknęła.

            - Powiedziała mi, że nie wiesz czy pojadę z tobą do Warszawy.

            - Rozmawialiśmy o tym i sam zaznaczyłeś, że decyzja należy do trenera. Nie wymagam tego od ciebie. Pojadę najwyżej sama. – Nie mogła tego przed nim przyznać, ale cieszyłaby się z tego gdyby nie pojechał. Czuła, że potrzebują od siebie dłuższego odpoczynku niż dwa lub trzy dni.

            - Wszystko będę wiedział jutro. O której chcesz jechać?

            - Koło południa. Nie wiem, nie myślałam jeszcze o tym.

            - Jest jeszcze coś… - zaczął niepewnie. – Jesteś w ciąży? – Spytał i pokazał jej ulotkę testu ciążowego, która musiała wypaść z kosza, gdy go wyrzucała po sprzątaniu.

            - Nie. Fałszywy alarm. – Krótki komentarz sparaliżował siatkarza. Nie przeczył, że poczuł ulgę. Dziecko byłoby najgorszym rozwiązaniem ich problemów. Jednak chłód, który bił od niej z tego zdania przeraził go.

            Więcej nie wrócili do tego tematu, co więcej nie zamienili ze sobą tego dnia więcej nawet zdania.

[Anita Lipnicka – „Porcelana”]

9 październik 2014 r.

            Wrona nerwowo zerkał na zegarek. Trener do tej pory nie odpowiedział mu czy może odpuścić sobie wyjazdowy mecz z Lubinem. Rano Inga poinformowała go tylko, że wyjeżdża o piętnastej i wróci w niedzielę wieczorem. Nie podobał mu się pomysł by jechała sama. Czuł, że oddalają się coraz bardziej, a po ostatniej awanturze nawet nie spędzali wspólnego czasu w jednym pomieszczeniu. Wyjątkiem były noce, gdy spali. Powrócił na chwilę do treningu i zaatakował skutecznie ze środka siatki. Pokazał Uriarte podniesione do góry kciuki i wrócił na swoją pozycję.

            - Wrona! – To trener przywołał go do siebie. – Możesz jechać do rodziny, ale w poniedziałek rano widzę cię na treningu.

            - Dzięki.

            - No już zbieraj się i baw się dobrze. – Falasca klepnął go w ramię i wrócił do treningu.

            Środkowy pobiegł do szatni. Wyjął komórkę i próbował skontaktować się z dziewczyną, ale nie odbierała. Miał tylko chwilę by wziąć szybki prysznic i złapać ją przed wyjazdem do domu. Z klubowego parkingu ruszył z piskiem opon. Miał tylko nadzieję, że Inga nie wyjdzie wcześniej. Bardzo chciał jej towarzyszyć podczas tego rodzinnego spędu. Poznał już jej rodzinę i ciotki wykorzystywały bezlitośnie każdą okazję, gdy go nie było obok by tylko uprzytomnić jej, że z pewnością właśnie zabawia się z jakąś fanką. A jemu nawet przez głowę nie przeszło żeby kiedykolwiek ją zdradzić. Przecież ją kochał.

Jeśli kochasz ją

jeśli pragniesz jej

musisz mądrym być

musisz starać się [2]

            Wjechał na osiedle i zaparkował swój samochód. Praktycznie wbiegł po schodach, bo winda zepsuła się tego ranka. Miał szczęście, bo Inga właśnie wychodziła z mieszkania z walizką.

            - Jestem. – Położył swoją dłoń na jej. – Wezmę swoje rzeczy i możemy jechać. – Kiwnęła tylko głową na znak zgody i wróciła do mieszkania.

            - Garnitur wisi w szafie w pokrowcu – poinformowała go.

            - Jaką masz sukienkę?! – Krzyknął z sypialni.

            - Czarną.

            - Możemy jechać – po piętnastu minutach stał obok niej ze swoją torbą. – Jedziemy moim?

            - Obojętnie – odpowiedziała, gdy zamykała drzwi.

            W ciszy wsiedli do jego samochodu i ruszyli w kierunku Warszawy. Inga, wyjęła książkę i skupiła się na lekturze. Andrzej zerkał na nią kątem oka. Widział, że coś ją gryzie. Nie odzywała się. Przez chwilę pomyślał, że może czuje się głupio z powodu tych wszystkich słów, które mu powiedziała kilka dni temu, ale przypomniał sobie, że kto, jak kto ale Inga nigdy nie miewa wyrzutów sumienia. Sam czuł się głupio, bo jego mama naprawdę nie czuła się zła na dziewczynę. Rozumiała, że ma pracę i nie może się wyrwać. Nawet prosiła Andrzeja by się nie gniewał na Ingę, bo przecież i on często o czymś zapomina. Jednak wszystko się w nim gotowało. Sama zarzucała mu zapominalstwo, a ona wcale nie była lepsza. Nie mógł tego znieść. Nawet nie wiedział, w którym momencie zaczęli się kłócić o pracę. Przecież nigdy nie sadził, że coś takiego może ich poróżnić. Owszem jego partnerka bywała zapracowana i często wracała późno, ale on sam nie był lepszy. Coś się miedzy nimi popsuło i nie umieli tego naprawić. Co chwila awantura i tak cały czas.

Jeśli dobry wiatr

w Twój skrzydła dmie

niechaj czujność Twa

nie opuszcza Cię [2]

            Zastanawiał się czy jego koledzy mieli również takie problemy w pewnych etapach swoich związków. Karol i jego Ola wydawali się żyć w wiecznej bajce, a Mariusz i Paulina nie widzieli poza sobą świata. Oni, gdy byli pokłóceni i musieli gdzieś razem wyjść, bo było to związane z jego zobowiązaniami klubowymi czy reprezentacyjnymi uśmiechali się i nawet rozmawiali ze sobą. Jednak, gdy tylko wracali do mieszkania wszystko wracało do normy. Cisza, milczenie i ukradkowe spojrzenia. Nie chciał jej stracić. Nie wyobrażał sobie, żeby jakakolwiek inna kobieta mogła zająć miejsce Ingi. To ją widział w swoich planach na przyszłość. Ona była zawsze obok. Ona nosiła pod sercem jego dziecko. Przeraził się, gdy chłodno oznajmiła, że nie jest w ciąży. Owszem to był zły czas, ale odniósł wrażenie, że ona kompletnie tego nie bierze pod uwagę. Przecież nie powiedziała mu nawet, że ma jakiekolwiek podejrzenia. Zachowała to po prostu dla siebie i gdyby nie znalazł ulotki na podłodze w łazience to nigdy by się nie dowiedział. Zerknął na nią. Nie przerywała czytania, a jej oczy uważnie śledziły tekst. Męczyła go ta cisza. Zawsze rozmawiali. Jednak już dojeżdżali pod kamienice gdzie mieszkała siostra Ingi, Olga.

            - Pojadę do swoich rodziców i przyjadę za jakieś pół godziny.

- My z Olgą przygotujemy coś do zjedzenia.

- Wniosę walizki później, ok.?

Kiwnęła twierdząco głową i posłała mu lekki uśmiech. Wysiadła z auta i zniknęła w bramie.

_________________

[1] Anita Lipnicka – „Mosty”

[2] Anita Lipnicka – „Porcelana”
______________________
Jakoś lubię ten rozdział. Ma wiele przemyśleń.
Całusy :*
Dziękuję, że jesteście :*