Rozdział trzeci – Jak ten głupi bukiet kwiatów…

„Musimy trochę ogarnąć, ten chaos odkurzyć.” [1]

[Sylwia Grzeszczak – „Hotel Chwil”]

5 październik 2014 r.

            Andrzej, kolejny raz sprawdził wyświetlacz swojego telefonu. Nie napisała. Wrona liczył, że Inga napisze do niego po meczu w Sosnowcu. Jednak nic takiego nie miało miejsca. Telefon milczał jak zaklęty. Spojrzał przez okno. Zauważył, że on i jego partnerka zdecydowanie się od siebie oddalili. Od awantury kilka dni temu praktycznie ze sobą nie rozmawiali. Ona skupiała się na jakimś swoim nowym projekcie i cały czas coś szkicowała i przeliczała. Wstawała skoro świt i jechała do pracy, a gdy wracała to jadła coś na szybko i kontynuowała to, czego nie skończyła w Łodzi. Cieszył się, że ona rozwija się zawodowo, ale czuł, że trochę go zaniedbuje. Nie pytała go jak było na treningu czy jak się czuje. Kiedyś to było normalne. Jednak to już należało do przeszłości. Wolała spędzać czas w pracy niż w ich wspólnym gniazdku. Przypomniał sobie, że gdy wprowadził się do tego mieszkania na początku poprzedniego sezonu wyglądało ono zupełnie inaczej. Owszem umeblowane w dobrym stylu, ale brakowało mu ducha, który pojawił się wraz z walizkami jego kobiety i wszelkimi jej bibelotami. Tchnęła życie w te cztery kąty. Początkowo była sielanka, a za chwilę wszystko się posypało. Chyba za późno zdecydowaliśmy się na mieszkanie pod jednym dachem, taka myśl przeszła mu przez głowę. Bo przez cały czas jego gry czy to w Częstochowie czy też Bydgoszczy żyli w związku na odległość. Mieli zupełnie inne przyzwyczajenia i tego nie dało się ukryć. Jednak to nie był główny powód tych ciągłych awantur.

Czuli się po prostu zbyt mocno samotni, a już zwłaszcza Inga, która widząc, że chociaż wracała wcześniej z pracy to on i tak wychodził, a potem rozpoczęła się walka o miejsce w składzie na Mistrzostwa Świata. Rozumiała jego zawód i chciała go wspierać, ale wymagała od niego tylko niewielkiej części jego uwagi, którą poświęcał siatkówce. Początkowo starała się, ale zauważyła, że przegrywa za każdym razem, więc odpuściła. Westchnął cicho. Kochał wariatkę, z którą dzielił mieszkanie. Pamiętał, że gdy zobaczył ją na licealnym korytarzu od razu wpadła mu w oko. Szczery uśmiech, który gościł na lekko wystraszonej nowym miejscem twarzy sprawiał, że obejrzało się za nią wielu chłopców. Czysto teoretycznie chodzili do innych klas, ale zajęcia mieli razem i długo udowadniał jej, że oprócz siatkówki w głowie ma coś więcej. Ostatecznie to on zatańczył z nią poloneza na studniówce, to on cieszył się z tego, że dostała się na wymarzony kierunek studiów dziennych i to ona wspierała go w każdym kolejnym sportowym kroku. Nie przeszkadzały jej miast oddalone od Warszawy. Zamiast odpoczywać, w co drugi weekend, kiedy nie miała zajęć na kierunku studiowanym zaocznie – bo przecież nie mogła być tylko studentem architektury – to jeździła do niego. Poświęcała mu swój cały wolny czas.

W końcu zespół dotarł pod halę w Bełchatowie. Andrzej zabrał swoją torbę i skierował kroki do samochodu. Chciał załagodzić jakoś całą sytuację. W niedzielę niezbyt wiele miał opcji do wyboru żeby móc coś jej kupić. Do głowy przyszły mu kwiaty, ale pamiętał, że Inga nie jest zwolenniczką tego typu rzeczy. Postanowił jednak spróbować. Musiał coś zrobić. Pożegnał się z kumplami i najpierw pojechał do centrum handlowego, gdzie mieściła się kwiaciarnia.

- W czymś pomóc? – Od progu zaatakowała go ekspedientka.

- Po proszę… - Zobaczył czerwone róże. – Bukiet czerwonych róż.

- Oczywiście. – Wrona w ostatniej chwili zauważył kolor kwiatów, które Inga uwielbiała i których nigdy nie wyrzuciłaby do kosza. Białe róże z czerwonymi bądź różowymi zakończeniami płatków.

- Albo nie! – Sprzedawczyni, aż podskoczyła ze strachu. – Te poproszę – wskazał dłonią, o które mu chodzi.

- Oczywiście. Dobry wybór.

Po dziesięciu minutach wracał na osiedle, na którym znajdowało się mieszkanie. Wszedł, ale powitała go cisza. Wydawało mu się, że nikogo nie ma. Wystarczyło jedno spojrzenie na wieszak z kurtkami, by upewnić się, że Inga jest w mieszkaniu. Odłożył torbę na parapet i skierował kroki do pokoju dziennego. Od razu zgadł gdzie była. Stała przed dużym regałem ze swoimi książkami. Opuszkami palców delikatnie wodziła po grzbietach swoich papierowych przyjaciół. Uśmiechała się błogo – tak jak już dawno tego u niej nie widział. Książki dawały jej poczucie szczęścia i czegoś, czego nie umiała nazwać. Obserwował jak z wielką czułością jej smukłe palce poruszały się po brzegach.

I kiedy czasem się zgubisz i przestaniesz lubić mnie

W Naszym pokoju Cię znajdę, w salonie niedużym. [1]

- Inga – wyrwał ją z rozmyślań, a ona odskoczyła od regału jak oparzona. Oplotła się połami swojego białego swetra i wpatrywała się w niego swoimi zielonymi oczami. – Wróciłem.

- Widzę. – Miała już dodać jakąś uszczypliwą uwagę, ale powstrzymała się.

- Ja chciałem… To nie tak, że nie jesteś dla mnie ważna… Wiem, że ostatni byłem nieznośny… To wszystko jest takie skomplikowane… - Dziewczyna przygryzła wargę, by się nie roześmiać. W jej oczach pojawiły się dwie zdradliwe iskierki. Nie przerywała mu. – Owszem jestem siatkarskim maniakiem, ale to nie tak, że ty już dla mnie nie istniejesz… - Dopiero po chwili zauważył, że ona stara się nie parsknąć śmiechem. - Mogę widzieć, co cię tak śmieszy?

- Ty – wydusiła, próbując zachować powagę.

- Ja? A co jest we mnie takiego śmiesznego?

- Uroczo, próbujesz mnie przeprosić. – Podeszła do niego, a on objął ją w pasie.

- Wiesz, że nie jestem w tym dobry – wymamrotał.

- Wiem, wiem, ty mój dumny mężczyzno.

- Wiem, że nie lubisz dostawać kwiatów, ale może dziś je przyjmiesz bez słowa sprzeciwu?

- Dziś wyjątkowo tak. – Chciała go pocałować w policzek, ale nakierował jej twarz tak by napotkała jego wargi.

- Usta mam tutaj kochanie.

- Wiem. – Pocałował ją namiętnie, a dziewczyna westchnęła. Czuła się wspaniale za każdym razem, gdy trzymał ją w ramionach. Tęskniła za smakiem jego ust, za dotykiem jego warg, za jego spojrzeniem tuż po chwili zbliżenia. Tęskniła za nim całym.

- Wstawię kwiaty do wazonu.

- Ja się tylko odświeżę i jestem twój całą resztę dnia.

- Och, czuje się jakbym wygrała szóstkę w totka – zaśmiała się.

- Złośnica.

Włożyła bukiet do wazonu i postawiła na blacie w kuchni. Musieli, od czego zacząć, a nawet głupie kwiaty mogły być dobrym krokiem do przodu. W oczekiwaniu na Wronę w salonie skakała po kanałach w telewizji.

- Już jestem – zajął miejsce obok niej i przygarnął do siebie tak by mogła oprzeć się o jego tors. Pocałował w czubek głowy i wziął od niej pilota. Znalazł jakiś film, który oglądali bardzo dawno temu, więc zostawił, nie słysząc protestów ukochanej. Gładził ją po ręce, a ona zamarła jakby była kamiennym posągiem. Nie poruszyła się nawet o milimetr. Jedyną oznaką, że żyje była poruszająca się równomiernie klatka piersiowa.

Podobał się jej ten czas. Spokój i tylko on obok. Chociaż wiedziała, że powinni zamiast milczenia, porozmawiać. W jego ramionach zawsze znajdywała poczucie bezpieczeństwa. Uspokajał ją i pozwalał się wyciszyć. Tęskniła za tym tylko ją przytulał.

- Śpisz? – Spytał, gdy oparł policzek o jej głowę.

- Nie. Odpoczywam. Brakuje mi takich chwil Andrzej. – Zaryzykowała próbę rozmowy. Odruchowo jakby w akcie obrony wbiła swoje długie paznokcie w jego rękę.

A po kolejnej podróży, po kolejnej burzy

Musimy trochę ogarnąć, ten chaos odkurzyć.

Wiem, że mamy tylko, to, co Nas dzisiaj otacza

Bo do hotelu chwil drugich raz się nie wraca. [1]

- Ała, Ała! Inga nie wbijaj mi swoich szponów. – Splótł ich ręce. – Mnie też. Tęsknię za tobą, za nami sprzed lat.

- Nie chcę rywalizować z siatkówką, bo wiem, że nie mam szans…

- Inga, nie rywalizujesz – przerwał jej. – Jesteś dla mnie najważniejsza. Wiem, że czasem tracę umiar w pewnych sprawach. Chcę żebyś czuła się tu dobrze.

- Raczej ciężko będzie o to, gdy będę spędzała sama wieczory.

- Postaram się to zmienić. Nawet nie wiesz ile dla mnie znaczy to, że ze mną mieszkasz.

- Serio?

- Lepiej, że to ty niż taki Włodarczyk.

- Brakuje mi takich prostych gestów, jak chociaż te głupie kwiaty, których nie znoszę lub też, sms gdy jesteś na wyjeździe. Nie chcę odcinać cię od sportu. Nie mogłabym. Po prostu nie chce żebyś pamiętał o mnie tylko wtedy, gdy jest ci źle.

- Postaram się to zmienić. Inga…

- Hmmm… - wtuliła się mocniej w jego tors.

- Czy ty oczekujesz jakiegoś poważnego kroku z mojej strony? – Usiadła zaskoczona.

- Słucham? – Nie kryła swojego zdziwienia.

- Oczekujesz zaręczyn?

- Co? – Jasne, że oczekiwała. Przecież byli ze sobą już tyle czasu. Jednak nie chciała wywierać na nim nacisku w tej sprawie. – Co to za pytanie?

- Normalne. Pytam się czy oczekujesz zaręczyn.

- Przecież ty nie przepadasz za tego typu szopkami – próbowała, wymigać się od odpowiedzi.

- Wiem. Pytam się czy oczekujesz.

- Skończmy ten durny temat – zasugerowała trochę zbyt ostro.

- Po prostu chciałbym, wiedzieć, czego oczekujesz.

- Oczekuje, że nasz świat w końcu się ustabilizuje. – Wróciła do poprzedniej pozycji i z wielkim zainteresowaniem zaczęła oglądać film, z którego i tak nic nie wiedziała.

- Mój skrycioch – wyszeptał jej do ucha.

Musiał przyznać, że czas, który spędzili wspólnie był przyjemny. Inga, była szczęśliwa. Widział to. Uśmiechała się. Już dawno nie słyszał jej perlistego śmiechu w tym mieszkaniu. Zmienili się. Zarówno on jak i ona. Już nie byli tymi nastolatkami z liceum, którzy musieli robić na złość rodzicom, którzy nie popierali ich związku. Teraz budowali coś, co w przyszłości miało wydać owoc w postaci dzieci. To niebyło też tak, że Wrona nie lubił szopki zwanej „zaręczyny”. Brał je pod uwagę, ale po prostu nie czuł się gotowy do tak poważnej deklaracji. Domyślał się, że dziewczyna na to czeka, ale nie chciało mu się wierzyć w to, że z tego powodu chodzi sfrustrowana. Byłą na to zbyt inteligentna. Po prostu oddalili się od siebie, zaniedbali swoje uczucie i to zaczęło wychodzi. Musieli po prostu ponownie rozpalić w sobie tamten płomień sprzed dziesięciu lat.

- Kocham Cię, Inga.

- Wiem, Andrzejku. Wiem – wyszeptała kobieta, a on poczuł się rozczarowany jej odpowiedzią. Chciał usłyszeć od niej to samo wyznanie.

Jak długo się da chcę żyć jak najpiękniej w galaktyce lat

To mgnienie to Ty, to mgnienie to ja. [1]

____________________

[1] Sylwia Grzeszczak – „Hotel Chwil” 
______________________
Nie wiem czy o takie jego oświecenie Wam chodziło ;). 
Miało być za dwa tygodnie, ale chcę Wam życzyć zdrowych, spokojnych i szczęśliwych świąt Wielkanocnych. Mokrego jajka i smacznego kurczaczka... Cholercia to chyba szło inaczej. Po prostu wesołych. 
PS To tylko przejściowe pogodzenie. Spodziewajcie się kolejnych kłopotów :)