Rozdział ósmy – Przeprosiny

„Za każdym razem mówię coś, czego żałuję.” [1]

[Evanescence – „Forgive Me”]

30 listopad 2014 r.

            Inga, ostatni raz rzuciła okiem na ścianę. Wszystko było gotowe na oficjalne przeprosiny. Na ogromnej tablicy korkowej, którą przywiozła kilka godzin temu z pracy umieściła wiele zdjęć, które dokumentowały wyczyny Andrzeja. Nie tylko w klubie, ale również i w kadrze, chociaż tych ostatnich było nie wiele, ale wierzyła, że wraz z upływem lat i tych zdjęć przybędzie i będzie mogła je umieścić na tej tablicy. Zdobycie tych wszystkich fotografii kosztowało ją sporo zachodu, bo żadna z przesyłek nie mogła trafić pod ich bełchatowski adres, więc od kilku tygodni listonosz w Łodzi odwiedzał ją w pracy. Jednak z dumą patrzyła na wykonane przez siebie dzieło. Chociaż siatkarz nie wspominał nic o tym, to czuła się paskudnie, że tak wiele słów padło podczas tamtej awantury. Nie zasługiwał na to. Wiedziała jak wiele pracy wkłada w to by być cały czas lepszy i zamiast wsparcia dostał od niej po głowie.

Kiedy na mnie patrzysz

Już więcej nie krzyczysz

Jesteś delikatnie załamany [1]

Gdy usłyszała dźwięk otwieranych drzwi, pobiegła do przedpokoju i rzuciła się Wronie na szyję.

- Matko, Inga, co się dzieje? Byłem tylko na treningu – próbował jej zachowanie obrócić w żart, ale pochlebiała mu jej reakcja. Subtelny zapach jej perfum dotarł do jego nosa.

- Tęskniłam. Mam coś dla ciebie – z jej oczu biło podekscytowanie, które Andrzejowi nie wydawało się zdrowe.

- Mogę się, chociaż napić? – Widząc, że dziewczyna kręci przecząco głową, westchnął. – Co w ciebie wstąpiło?

- Załóż – podała mu swój czarny szal. – Zasłoń oczy – sprecyzowała.

- Inga…

- Zaufaj mi – zrobił to, o co go prosiła i ujęła jego rękę.

- Dziewczyno! Ty cała drżysz. Jesteś pewna, że nic ci nie jest?

- Zaufaj mi. Idziemy do sypialni.

Prowadziła go powoli żeby nie potknął się o żadną wystająca krawędź jakiegokolwiek mebla. Andrzej, nie ukrywał, że miał wrażenie, iż jego kobieta coś wzięła, bo jej podekscytowanie było aż zbyt widoczne. Zazwyczaj była spokojna i mało emocjonowała się czymkolwiek, a już z pewnością nie siatkówką. Zawsze, gdy była na meczach to patrzyła na całą grę z pokerową miną. Czasami miał wrażenie, że jest tam za karę. Gdy poczuł, że chce ściągnąć mu szal z oczu wyręczył ją. W sypialni panował półmrok. Początkowo nie zauważył nic specjalnego ani płatków róż, ani świec, ani romantycznego nastroju. Dopiero po chwili zauważył na ścianie tablice ze swoimi zdjęciami. Odebrało mu mowę. Przyglądał się temu uważnie. Część tych zdjęć było w jego warszawskim domu, a części nigdy nie widział na oczy. Myśl przewodnia tego całego projektu było jedna: jesteś zwycięzcą. Nie bardzo rozumiał, o co chodzi, bo przecież to obejmowało cały jego okres zawodowstwa: od juniora do obecnego stanu.

Poświęciłabym teraz wszystko

By zniszczyć te słowa skierowane do Ciebie

Za każdym razem mówię coś, czego żałuję

Płaczę, nie chcę Cię stracić

Ale jakoś wiem, że nigdy mnie nie zostawisz, tak! [1]

- Kilka tygodni temu powiedziałam o parę słów za dużo. Wcale nie jesteś złym siatkarzem. Dlatego chcę cię przeprosić. Nie powinnam była wtedy tego mówić, ale byłam zła na siebie, że zawaliłam sprawę z twoją mamą i że rozpętała się o to kłótnia i wyładowałam się na tobie. Dla mnie jesteś najlepszy. – Usłyszał jej cichy głos za swoimi plecami. Czekała na jego reakcję. Zerkał, co chwilę na nią to na ścianę. Zupełnie nie wiedział, co powiedzieć. W końcu zdecydował porwać się ją w ramiona.

- Boże, Inga jak? Przecież większości tych zdjęć nie mieli nawet moi rodzice. Jak to zrobiłaś?

- Mam swoje dojścia. Chcę żebyś spojrzał na to zawsze, gdy zwątpisz w siebie.

- Jesteś… - nie mógł zebrać myśli, więc po prostu ją pocałował.

- Jest jeszcze jedno wolne miejsce, gdzie brakuje zdjęcia. – Podeszła do etażerki po swojej stronie łóżka i wzięła kilkanaście fotografii. – Do ciebie należy, które zajmie centralne miejsce na tej ścianie – podała mu z uśmiechem.

Zerknął na nie. Jedno łączyło te zdjęcia. Na wszystkich byli razem. Sporo wspólnych zdjęć robionych podczas wygranego meczu o Mistrzostwo Polski, euforia po wygranym Mistrzostwie Świata oraz kilka zwykłych, które zrobił narzeczony Olgi. Na każdym była obok. Czasem bliżej, a czasem po prostu dalej. Z jej oczu zawsze biła miłość i czuł ją, gdy przeglądał fotografie. Jednak jedno przykuło jego uwagę. Zrobione podczas przerwy między sezonami. W ogrodzie na tyłach jego domu, gdzie patrzyli sobie w oczy i nie widzieli nikogo poza sobą. Ona ubrana w miętową zwiewną sukienkę, a on zwykły podkoszulek, spodenki. Jednak, chociaż było ono zrobione z ukrycia to miał wrażenie, że ktoś ich tak ustawił. Idealnie dopasowanych do siebie. Drobna dłoń Ingi na jego policzku, a on palcem dotykający jej wargi. I to spojrzenie pełne miłości, namiętności i zaufania.

I na koniec chcę podziękować Ci za zdjęcie [...] Przypomniało mi, że jesteś czymś najlepszym, co spotkało mnie w życiu. [2]

- To – podał jej wybraną fotografie. Uśmiechnęła się. Sama by je tam umieściła, ale chciała dać mu prawo wyboru. Przytwierdziła zdjęcie i poczuła na swoich biodrach jego ciepłe ręce. – Ty jesteś moim największym sukcesem.

- Musisz wiedzieć, że zawsze będziesz dla mnie numerem jeden. Cokolwiek postanowisz, gdziekolwiek będziesz chciał grać ja zawsze będę cię wspierać, nawet, jeśli będą nas dzieliły tysiące kilometrów. Andrzej! Nie płacz! Mężczyźni nie płaczą – zaśmiała się, gdy zobaczyła, że oczy mu się zaszkliły. Pocałowała go krótko.

- Powiedziałem ci tyle paskudnych słów, a ty zawsze jesteś obok. Jestem szczęściarzem, że mimo wszystko jesteś obok mnie.

- Bo po prostu cię kocham.

- Ja ciebie też.

Przytuliła się mocno do niego i poczuła bicie jego serca. Najwspanialszy dźwięki, jaki kiedykolwiek słyszała. Powoli, równomiernie i spokojnie. Jego ciepło ją rozgrzewało. Czuła jak po jej ciele rozchodzi się spokój. Nie mogła porównać tego do niczego innego na świecie. Wiedziała, że chociażby go zostawiła to i tak po tygodniu wróciłaby i błagała o jeszcze jedną szansę. Miłości nie można skreślić tak łatwo. A oni tyle przeszli. Przecież w Częstochowie głównie siedział za bandami, nie grał tylko trenował. Dopiero w Bydgoszczy rozwinął skrzydła, ale potem miała dwie kontuzje i to jedna po drugiej. Operacje, rehabilitacje. Widziała zrezygnowanie w jego oczach, widziała łzy w szpitalu, widziała go w największym dołku jego kariery. I przecież wtedy była blisko niego i nie pozwoliła mu nad sobą się użalać tylko motywowała do leczenia i powrotu na boisku. Wrócił i był silniejszy i z pewnością zdawał sobie z tego sprawę.

I znów mi wybaczysz

Jesteś moim jedynym prawdziwym przyjacielem

I nigdy nie chciałam Cię zranić [1]

- Zjedz coś, a ja wezmę prysznic – powiedziała dziewczyna. – Zrobiłam twoje ulubione ciasto – dodała z uśmiechem.

- Trafił mi się anioł.

Inga zniknęła za białymi drzwiami łazienki. Cieszyła się, bo w końcu zaczęli wychodzić na prostą. Było coraz mniej awantur i spięć. Starali się i doceniała każdy taki dzień jeszcze bardziej niż dwa lata temu. Kiedyś nie przejmowała się tym, że kłócili się, co chwila przez telefon. Dzieliły ich kilometry i łatwiej było ochłonąć, niż gdy mieszkało się pod wspólnym dachem. Dopiero minione dwadzieścia cztery miesiące przekonały ją, że prawdziwy związek polega na czymś więcej niż wzajemnej miłości, że trzeba go budować każdego dnia od nowa. Kłótnie i nieporozumienia są jego nieodłączną częścią, bo ludzie są tak bardzo różni, ale najważniejsze to wierzyć w słuszność bycia ze sobą.

Dziewczyna wróciła z łazienki w krótkim szlafroczku. Andrzej był w sypialni i siedział na łóżku. Brodę oparł o ręce i wpatrywał się w jakiś punkt na ścianie. Przytuliła się do jego pleców.

- Jesteś wspaniała i jedyna – wyszeptał i pogładził jej delikatne dłonie.

- Dzięki tobie – przytuliła swój policzek do jego.

Pocałował ją. Najpierw delikatnie, a po chwili namiętnie i zachłannie. Odwrócił się w jej stronę i rozwiązał tasiemkę od jej szlafroczka. Zsunął go z ramion. Ujrzał idealne ciało ukochanej. Delikatnie całował każdy fragment jej nagich ramion, rękami gładził kształtne piersi i brzuch. Ona zdjęła z niego koszulę i odwzajemniała każdą pieszczotę. Zatraceni w sobie upijali się każdą najmniejszą chwilę tej nocy…

_________________________

[1] Evanescence - Forgive Me

[2] Nicolas Sparks

_________________________

Wybaczcie, że jest to jeden z tych krótszych rozdziałów, ale każde coś więcej zepsułoby jego atmosferę. 

Lubię maj, chociaż moje zatoki nie bardzo :(. Przeziębić sobie zatoki raz to znaczy cierpieć całe życie przy każdym mocniejszym podmuchu wiatru.

Całusy :*