Rozdział jedenasty – Męski punkt widzenia

„A jeśli dzieli nas, od przepaści krok...” [1]

[Bracia ft. Edyta Bartosiewicz – „Nad przepaścią”]

9 grudzień 2014 r.

Cały czas miał przed oczami jeden widok. Jego ręka obejmuje wątłe ciało Ingi. Poddała się. Przytuliła się do niego i uśmiechnęła. Gdy tylko to zobaczył poczuł jak traci grunt pod nogami. Jego Inga w ramionach jakiegoś Argentyńczyka. I chociaż trwało to chwilę, on miał wrażenie, że były to całe wieki nim się od niego odsunęła. Czuł wściekłość na siebie i na Conte. To on był winien ich awanturze i temu, że ona uciekła od niego. Każdy kolejny powrót do domu powodował, że musiał zmierzyć się ze świadomością, że jej tam nie ma, że czekają na niego tylko cztery puste ściany i nic więcej. Andrzej, zaczynał rozumieć, że źle traktował Ingę. Może to właśnie strach spowodował taką reakcje. Strach, że ona w końcu odejdzie i znajdzie szczęście u boku kogoś innego, kto przede wszystkim będzie umiał ją docenić. Przez te wszystkie lata przyzwyczaiła go do tego, że zawsze była obok, gotowa go wspierać i mobilizować. Gdy w Częstochowie siedział poza składem mimo wszystko przyjeżdżała i siadała wiernie obok niego, zawsze znajdywała dla niego czas i nigdy nie wymagałaby on był na każde jej zawołanie. Nie miał nawet pojęcia jak wiele dramatów go ominęło. Jak wiele rzeczy zataiła przed nim, bo nie miał dla niej nawet chwili czasu? Poczuł, że ją zaniedbał. Wcale go nie dziwił fakt, że nie odbierała jego telefonów i pisywała krótkie wiadomości. Unikała go. Nawet jej własna siostra nie chciała z nim rozmawiać, chociaż wcześniej nie mieli z tym problemów.

Ta scena prześladowała go cały czas i nawet, gdy siedział z Karolem i Wojtkiem na kolacji w jednej z bełchatowskich restauracji, nie mógł wrócić do rzeczywistości. Przypominali mu ich. Oni zaczynali podobnie. Krótkie spotkania na przerwach, kiedy obejmował ją niepewnie ramieniem podczas jakiś żartów. Też byli tylko znajomymi, do czasu. Paraliżowała go myśl, że w ten sam sposób może znaleźć kogoś innego. Nie mógł na to pozwolić, zwłaszcza, gdy zaczynał rozumieć, że bez niej to wszystko zupełnie nie ma sensu. Chciał nawet podjąć jakieś poważniejsze kroki. Nie chciał już tylko żartować z nią o założeniu rodziny. Chciał żeby była matką jego dzieci. Zaczynał do tego dojrzewać, a ona po prostu uciekła i tylko on był temu winien.

Gdy odwracasz wzrok

Nie chcesz widzieć mnie

Ja tylko znów chcę cię mieć przy sobie [1]

Wyjął telefon z kieszeni spodni by sprawdzić czy przypadkiem nie dzwoniła, a on tego nie usłyszał. Jednak na wyświetlaczu nic się nie zmieniło. Tak samo powitała go prośba o podanie pinu odblokowującego ekran. Wpisał datę jej urodzenia i zobaczył ich wspólne zdjęcie. Z ostatnich wakacji we Francji. Beztrosko przechadzali się po plaży. Poczuł ukłucie w sercu, a przez głowę przeszła mu myśl, że może już nigdy tak beztrosko nie przejdą się nigdzie. Zacisnął dłonie w pięści i próbował się uspokoić.

- Andrzej, zostaw ten telefon. Inga pewnie ma zamieszania na tej delegacji. Zadzwoni wieczorem – Kłos, próbował wciągnąć jakoś przyjaciela do rozmowy, ale z marnym skutkiem.

- Nie jest w żadnej delegacji – mruknął Wrona i upił łyk wody.

- Jak to? Przecież sam mówiłeś, że pojechała do Szczecina na tygodniową delegację – Włodarczyk, postanowił włączyć się do rozmowy, bo on również zauważył dziwne zachowanie Andrzeja.

- Pojechała do Warszawy.

- To tym bardziej. Pewnie odwiedza rodziców i siostrę. Daj jej chwilę oddechu – Karol uderzył kolegę w ramię.

- Może już tu nie wrócić.

- Co ty chrzanisz, Andrzej? – Przyjmujący kompletnie stracił rozeznanie w tym, co się dzieje.

- Pokłóciliśmy się i to dość poważnie. Spakowała rzeczy i wyjechała do siostry.

- Wróci. Zobaczysz, że wróci. – Kłos, bawił się serwetką, ale nie był do końca pewny tego, co mówił. Widział, że jego przyjaciel ma spore problemy w związku, ale nigdy o tym nie rozmawiali, bo po prostu Andrzej nie chciał.

- Jaki ja byłem głupi! Ale ten cały Conte…

- Zaraz… Poszło wam o Facu?

- Objął ją. Zaczynaliśmy dokładnie tak samo. Też na początku tylko przyjaźń. Pomyślałem sobie, że mogą zacząć tak samo. Nie mogłem znieść myśli, że ona może być z nim. Powiedziałem kilka słów za dużo. Nie wytrzymała i wyszła.

Dobrze zastanów

Zanim coś powiesz i

Z siłą najcięższych dział

Tym jednym słowem

Cały nasz świat zetrzesz w pył [1]

- Jak to zaczynaliście tak samo? – Wojtek nie znał historii przyjaciela.

- Normalnie. W liceum. Chodziliśmy do niby do różnych klas, które liczyły po dwanaście osób, więc zajęcia mieliśmy wspólnie. Zobaczyłem ją na korytarzu i kilka dni później udało mi się z nią porozmawiać i się zaprzyjaźniliśmy. Dopiero potem coś między nami coś zaiskrzyło. Od tego momentu mija dziesięć lat. Nigdy nie czułem się zazdrosny o nią tak jak tydzień temu na tym treningu. Ledwo się powstrzymałem, żeby nie pobić Facundo.

- Matko! Czasami jesteś głupszy niż sądzę. Nie widzisz tego, że ona tkwi w tym mieście… - powstrzymał się przed nazwaniem Bełchatowa małym miastem, bo już raz dostali z Wroną o to reprymendę od klubu. - … tylko dla ciebie? Jak sądzisz czy zamieszkałaby tu z własnej woli gdyby nie to, że tu grasz? Popełniłeś najgorszą rzecz, jaką mogłeś. Nie ufasz jej? Zrobiła coś żebyś miał do tego podstawę?

- Nie! Tylko patrzyłem na nich i widziałem nas. A ona nic sobie z tego nie robiła, że ją objął. Teraz nie odbiera telefonów. Wiem, że ostatnio nawalam na całej linii.

- Daj jej chwilę. Niech odpocznie i ochłonie. A następnym razem jak będziesz chciał jej powiedzieć coś bardzo złego to po prostu przypomnij sobie, kto był z tobą, gdy miałeś kontuzję za kontuzją. Mój przyjaciel jest debilem. – Ostatnie zdanie mruknął bardziej do siebie niż do kolegów i poprosił kelnera o rachunek.

Pożegnali się piętnaście minut później. Wrona, schował ręce do kieszeni kurtki i skierował się w stronę mieszkania. Nie chciał tam wracać. Bez Ingi było pusto i wydawało mu się, że już nigdy do niego nie wróci. Nie śpieszył się. Nie miał do kogo, bo przecież gdyby ona była zabrałby ją ze sobą na tę kolację. Jednak po krótkiej chwili uświadomił sobie, że kłamie. Poszedłby sam tak jak to robił zawsze. Ona czekałaby w domu. Z każdym upływającym bez niej dniem uświadamiał sobie, że traktował ją okropnie. Nie dziwił się, że robiła wszystko by zejść mu z oczu i że wyszła z domu, chociaż błagał ją by tego nie robiła. Miała prawo trzasnąć wszystkim i kazać mu żyć bez niej. Jednak gdzieś w środku miał nadzieję, że wróci do niego i spróbują odbudować to, co zburzyli.

A jeśli dzieli nas

Od przepaści krok

Chcę tylko czuć, że cię mam przy sobie

Chcę wtedy mieć cię przy sobie

Bo gdy przy sobie cię mam

Wierzę, że zamiast się stoczyć

Kolejny raz uda się nam

Ja wiem, kolejny raz uda się nam [1]

Poczuł, że telefon w jego kieszeni wibruje. Wyjął go. Dzwoniła do niego Olga. Miał nadzieję, ze siostra Ingi nakreśli mu jakoś całą sprawę. Odebrał.

- Cześć Olga.

- Cześć. Nie mogłam, odebrać wcześniej, bo Inga zawsze gdzieś się koło mnie kręciła. – Jej oficjalny ton zupełnie się mu nie podobał. Nigdy z nim tak nie rozmawiała.

- Wiesz, kiedy Inga wraca?

- Andrzej, co ty odwaliłeś? Jesteś poważny? Oskarżać moją siostrę o zdradę?

- Olga… Nawaliłem i mam tego pełną świadomość. Jak ona się czuje?

- Nie skończyłam jeszcze z tobą Andrzej. Broniłam cię przed nią, zawsze brałam twoją stronę, a ty taki numer odwalasz? Dziesięć lat w związku i nagle taka scena? Co ty sobie myślałeś?

- Chociaż ty mi oszczędź…

- Oszczędź?! – Przerwała mu nerwowo. – Wrona, do cholery ona jechała cała zapłakana do Warszawy! Mogło się jej coś stać! Czemu jej nie zatrzymałeś?

- Próbowałem, ale tak się składa, że twoja siostra jest strasznie uparta.

- Masz dwa metry i jesteś od niej silniejszy! A co gdyby spowodowała wypadek?! Pomyślałeś o tym?

- Myślisz, że się nie denerwowałem? Sądzisz, że ona kompletnie mnie nie interesuje?

- To moja siostra! Dziwisz mi się, że jestem na ciebie wściekła?

- Powiesz mi, chociaż jak ona się czuje?

- Jest… Sama nawet nie wiem, jaka jest. Wiem, że myśli o tym. Dziś miała spotkać się z ze znajomymi ze studiów. Czy ty ją kochasz?

- Olga, jak wariat.

- To, dlaczego jej nie ufasz?

- To nie tak. Oni przypomnieli mi jak my zaczynaliśmy. Też, jako przyjaciele…

- Matko, Wrona! Czy ty masz piłkę od siatkówki zamiast mózgu? Inga, kocha tylko ciebie. Musisz jej ufać. Tak jak ona ufa tobie.

- Wiem. Mówiła może, kiedy wróci?

- Rano spytała mnie czy może zostać jeszcze dwa dni. Pozwoliłam jej. Nie wiem, co siedzi w jej głowie. Nie chce ze mną o tym porozmawiać.

Czy jest jeszcze coś, co mogłoby dziś...

Na czas zawrócić nas

Zmienić zdarzeń bieg

Gdy rozpędzeni gnamy wbrew przestrogom? [1]

__________________

[1] Bracia ft. Edyta Bartosiewicz – „Nad przepaścią” 
______________________
Zjechałyście Andrzeja tak, że aż mnie się go żal zrobiło. Ale macie rację. Nie zachował się dobrze. Macie też jego punkt widzenia.
I wiecie, co? Dopadł mnie zastój :( tak jak sądziłam. Nie jestem w stanie wykrzesać z siebie nawet słowa.