Rozdział trzynasty – Porządki

„Chcieć mieć razem dzieci i być razem, by je wychowywać, na tym naprawdę polega miłość.” [3]

[Verba – „Teraz chcę być przy Tobie”]

15 grudzień 2014 r.

            Inga, robiła gruntowne porządki w ich bełchatowskim mieszkaniu. Za kilka dni mieli pojechać na święta do Warszawy, więc według Andrzeja nie miało to sensu. Jednak postanowił się nie wtrącać i zostawić jej wolną rękę. Pocałował ją w policzek i wyszedł na popołudniowy trening zostawiając ją ze sprzątaniem. Środkowy wiedział, że w tej kwestii najlepiej po prostu nie proponować jej pomocy. Dziewczyna wysprzątała wszystkie pokoje i można się było nawet pokusić o stwierdzenie, że nawet najdrobniejszy okruszek nie znalazł się przypadkiem na podłodze. Ostatnią rzeczą, jaka jej została do uporządkowania była szafka pełna różnego rodzaju dokumentów, gwarancji czy też paragonów. Zabrała je z Warszawy, kiedy na początku poprzedniego sezonu przeprowadzała się do Bełchatowa. Wzięła wtedy ze sobą kilka sprzętów domowego użytku, które jeszcze wtedy obejmował czas gwarancji lub ubezpieczenia. Skrupulatnie wszystko przeglądała i to, co było już niepotrzebne wyrzucała.

            Siedziała na podłodze i co jakiś czas upijała łyk czerwonego wina. W radiu leciała jakaś świąteczna piosenka. W pewnym momencie natrafiła na coś. Wydawało się, że jest to jakaś gruba książka. Gdy ponad rok temu Andrzej pomagał jej rozpakowywać wszystkie kartony pokazał jej owiniętą w folię jakąś grubą cegłę, którą wzięła za podręcznik ze studiów. Kazała mu włożyć do tej szafy i kompletnie o tym zapomniała. Podczas porządków zrozumiała jednak swój błąd. To był jej album ze zdjęciami. Natychmiast przeniosła się do kuchni, gdzie usiadła na krześle. Otworzyła go, a na jej twarzy od razu pojawił się uśmiech. Prowadziła go od czasów licealnych. Dostała od rodziców na urodziny, którzy chcieliby gromadziła w nim najcenniejsze chwile. Zaczęła oglądać i co jakiś czas wybuchała głośnym śmiechem. Przypomniała sobie te wszystkie radosne chwile, wspaniałych ludzi, których spotkała na swojej drodze. Zauważyła też, że i tak na większości zdjęć jest gdzieś Andrzej. Jej Andrzej, którego już wtedy kochała. Ten album stał się namacalnym dowodem na to, że przed Bełchatowem też byli szczęśliwi. Zmienili się. Nie tylko pod względem fizyczny, bo już dawno nie wiedziała Andrzeja bez brody, a ona tylko na początku liceum miała okres, gdy ścięła swoje długie włosy na krótko.

- Co robisz? – Zajęta przeglądaniem zdjęć nie usłyszała, gdy wszedł do mieszkania. Dopiero, gdy usiadł na krześle obok niej i odezwał się, zauważyła jego obecność. Podskoczyła ze strachu.

- Wystraszyłeś mnie! – Krzyknęła oburzona i przysunęła się do niego bliżej. – Patrz, co znalazłam.

- Pokaż – lewą ręką zaczął przeglądać album, a prawą zabrał z jej ręki kieliszek czerwonego wina i upił łyk.

- Ej, ej! Panie siatkarzu, pan nie może pić – oburzyła się.

- Łyk jeszcze nikomu nie zaszkodził. Na dodatek to nasze ulubione wino. Gdzie znalazłaś ten album? – On również się uśmiechał na widok tych wszystkich zdjęć.

- W szafce z dokumentami. Sądziłam, że został w Warszawie. Muszę go uzupełnić.

- Jakie to szczęście, że już nie chcesz ścinać swoich włosów. Wyglądałaś wtedy jak mój bardzo przystojny kolega.

- Kłamczuch! Mówiłeś, że wyglądałam wtedy seksownie.

- Zacznijmy o tego, że zawsze wyglądasz seksownie – zmierzył ją przenikliwym spojrzeniem, aż zrobiło się jej gorąco.

- To nie zmienia faktu, że wtedy kłamałeś.

- Nieprawda. Teraz mam po prostu porównanie i stwierdzam, że lepiej ci w długich.

- I jak ci tu wierzyć w cokolwiek? – Udając zrezygnowaną oparła głową na dłoniach.

- Ej, przecież nigdy cię nie okłamałem – lekko się przestraszył. Dotknął jej ramienia. Nie chciał żeby kłócili się o jakąś głupotę.

- Wiem – powiedziała ze śmiechem. Już dawno jej tak radosnej nie słyszał. – Wystraszyłeś się trochę panie Wrona.

- To nie fair – mruknął i zapatrzył się na fotografię roześmianej dziewczyny z czasów licealnych. – Byłaś wtedy szczęśliwa, nie?

- Bardzo – złapała go za rękę i splotła ich palce.

- A teraz? Jesteś szczęśliwa? – Spytał ją poważnym tonem.

W myślach jedno życzenie,

na zawsze z Tobą być i dla Ciebie.

Magia spadających gwiazd,

która będzie trwać tysiące lat. [1]

            Zamyśliła się. Tak bardzo banalne pytanie, a ona nie wiedziała, co odpowiedzieć. Kochała go, ale to nie była jej definicja szczęścia. To on był jej szczęściem. Tylko świadomość, że on jest tylko jej dawała jej to przyjemne uczucie, gdy ludzie kochają cały świat. I chociaż czasem się kłócili to zawsze miała świadomość, że za kilka dni wszystko sobie wyjaśnią. Zaczynało też do niej docierać, że to nie chodzi o to by ślubować sobie przed ołtarzem, chodziło o to by się kochać i być ze sobą zawsze. Nawet pogodziła się już z myślą, że nigdy nie założy białej sukni. Jeśli tylko on byłby zawsze jej nie potrzebowała tego.

            - Tak – odpowiedziała stanowczym głosem i spojrzała w jego oczy.

            - Powiedz prawdę. Chciałbym, żebyś była ze mną szczęśliwa tak samo jak wtedy – zaniepokoiła go jej milczenie. Bał się odpowiedzi.

            - Jestem. Nie ma dla mnie lepszego miejsca niż to obok ciebie, gdziekolwiek jesteś. A tak jak wtedy już nigdy nie będzie. Już nie jesteśmy parą beztroskich nastolatków, którzy robią na złość rodzicom i umawiają się ze sobą. – Uśmiechnęła się na wspomnienia, które pojawiały się jedno po drugim w jej głowie.

Wtedy cieszyli się swobodą, bo prawie w ogóle się nie znali, byli radosnymi posiadaczami nieśpiesznej przyszłości, do której wszystkie drzwi były nadal otwarte, a wszelkie obietnice ciągle jeszcze mogły się spełnić. [2]

            - Pamiętasz, jak wdrapywałaś mi się na barana żeby wejść do pokoju przez okno? Dobrze, że już wtedy byłem tak wysoki. – Pamiętała. Oczywiście, że pamiętała. Olga zawsze pilnowała, żeby okno było otwarte, gdy ona wymykała się na noce randki z Andrzejem. Siostra zawsze była ich sprzymierzeńcem.

            - Pamiętam. A pierwszy obiad u moich rodziców? Oblałeś się cały barszczem. Mama do tej pory się z tego zaśmiewa do łez.

            - Wyobrażam sobie jej minę, gdy obrus się nie doprał. Myślałem, że przyśle mi rachunek.

            - Powiedziała do mnie wtedy: Ingo, mogłabyś sobie wybrać bardziej kulturalnego chłopca. Oczywiście zrobiła przy tym swoją poważną minę, której z Olgą zawsze się bałyśmy. – Spojrzała na mężczyznę z miłością, którą on czuł cały czas. Musnął wargami jej skroń.

            - A ty jej nie posłuchałaś. Rebeliantka z ciebie, Ingo.

            - Wolałbyś żebym jednak następnego dnia zostawiła cię przed pracownią chemiczną?

            - W życiu! Ratowałaś mi zawsze tyłek na zajęciach.

            - Bo ty tylko myślałeś o siatkówce – zaśmiała się. – Tego z kolei nie rozumiał tata. Nie wierzył, że możesz mieć z tego swojego sportu pieniądze. Cały czas pytał: Co on będzie miał z tego sportu?

            - Radość z życia, pracę marzeń i takie tam – machnął na to wszystko ręką. – A w dodatku miałem dziewczynę, która to wszystko akceptowała.

Musisz przy mnie być,

musisz trzymać mnie za rękę,

kochać całym sercem,

bo nie trafi się już więcej.

Dbajmy o siebie,

niech inni widzą to. [1]

            - Chyba dobrze wtedy zrobiliśmy, że trwaliśmy przy swoim – zerknęła na niego niepewnie. Czasami do jej głowy przychodziły wątpliwości czy gdzieś w przeszłości nie popełnili błędów. Na dodatek bała się każdej takiej rozmowy, nigdy nie była pewna czy za chwile nie zaczną się kłócić o coś banalnego.

            - Nie mam, co do tego żadnych wątpliwości – w jego głosie słyszała pewność. Teraz to on złapał jej dłoń i splótł ich palce. – Pokażmy im, że się mylili.

            - Myślisz, że nam się uda?

            - Jestem tego pewien – wyczuwał w jej postawie obawę i wcale się temu nie dziwił. Nie dali sobie ostatnimi czasy pewności, a ona zawsze była taka krucha i bezbronna.

            - A ty? Jesteś szczęśliwy?

            - Jestem i postaram się, żebyś ty też była. – Wielki kamień spadł z jej serca. Odetchnęła z ulgą.

            - Chyba trochę się pogubiliśmy. Jednak wiesz, że nigdy niczego nie żałowałam? Nawet tego, że wylądowałam w szpitalu z przemęczenia, ale zawsze czułam, że za mało cię wspieram.

            - Wizytom w szpitalu mówimy stanowcze nie. Wspierasz mnie wystarczająco i nigdy nie prosiłem o więcej. – Spojrzała na niego uważnie. Zauważyła, że on też zaczynał coś rozumieć. Upiła łyk wina.

            - Nie prosisz o więcej?

            - Masz swoje życie. Nie mogę ci zabraniać z niego korzystać. Chyba powinienem się cieszyć, że znalazłaś dla mnie w nim miejsce, prawda?

            - To nie tak, że musisz się cieszyć, bo ja mam miejsce dla ciebie. To nie tak, że ja muszę być szczęśliwa, bo masz dla mnie czas po treningu czy meczu. Budujemy to wszystko razem i nie chcę wprowadzać w to wszystko rywalizacji.

            - Nie rywalizujmy na swoje zajęcia. Po prostu będziemy się cieszyć każdą wspólną chwilą.

Teraz chcę być przy Tobie.

Teraz uświadamiam sobie,

Ile dla mnie znaczysz,

przekonałem się,

potrzebuję Ciebie,

dzisiaj o tym wiem. [1]

            - Nie chce rywalizować. Chce żebyś miał stabilne życie, byś mógł się rozwijać. Nie chce pewnego dnia stanąć przed tobą i powiedzieć, że będziesz ojcem, a potem usłyszeć, że nie jesteś gotowy.

            - Nigdy bym nie stchórzył. Skoro jesteśmy naprawdę razem, to sobie poradzimy w obliczu każdego wyzwania.

Stanie w kościele czy urzędzie stanu cywilnego w wielkiej białej bezie i powtarzanie mnóstwa prawniczego bełkotu nic nie znaczy. Chcieć mieć razem dzieci i być razem, by je wychowywać, na tym naprawdę polega miłość. Do tego służy. [3]

            - Teraz tak mówisz. – Nie poczuła się pewniej. Dziecko nie powinno być dla nich tylko wyzwaniem, bo wpadli. To powinien być owoc ich miłości. Rozczarowanie owładnęło nią całą. Wzięła kilka głębokich wdechów i spojrzała na niego. Patrzył na nią z uczuciem, widziała je w jego błękitnych oczach. Uświadomiła sobie, że nigdy nie patrzył tak na żadną inną kobietę.

            - Wiem, wiem, że łatwo się mówi, ale naprawdę nie jestem takim palantem – uśmiechnął się z przekąsem. – Skoro się idzie do łóżka to trzeba wiedzieć, co z tego może wyniknąć.

            - Nie jesteś palantem? Karol twierdzi coś innego – Inga zaśmiała się, bo podczas ostatniego spotkania z Kłosem usłyszała od niego kilka obraźliwych epitetów skierowanych w stronę Wrony.

            - Słuchaj Karola, a daleko zajdziesz – prychnął urażony.

            - No już, już. Nie bocz się tak panie Wrona. Uspokajam cię, że tatusiem nie zostaniesz w ciągu kilku najbliższych miesięcy.

            - Jesteś tego pewna? – Uniósł brew i uważnie się jej przyjrzał. Poczuła się kompletnie naga i na jej policzkach pojawiły się dwa rumieńce.

            - Coś sugerujesz?

            - Wspominałem, że jesteś seksowna… - jego dłoń wylądowała na jej udzie i kierowała się niebezpiecznie ku górze, a po jej ciele przeszedł dreszcz.

            - Coś mówiłeś. Oj, Wrona, co ty ze mną robisz? – Próbowała zostać myślami w ich kuchni i nie rzucić się na niego.

            - Jestem świadomy, że ciężko wytrzymać, na co dzień z kimś tak przystojnym i czarującym jak ja – wymruczał, drażniąc jej policzek swoim zarostem. Kolejny dreszcz przeszedł przez jej ciało. Jego dłoń nie przestawała wędrować po jej udzie. – Mały Andrzej, to brzmi kusząco – wymruczał i zaczął całować ją po szyi.

            Nie wytrzymała i pocałowała go namiętnie. Już wiedział, że mu ulegnie. Wziął ją na ręce i zaniósł do sypiali. Położył delikatnie na łóżku i powoli rozpinał perłowe guziczki czarnego swetra Ingi. Ich języki rozpoczęły namiętny taniec, walkę o jak najwięcej przestrzeni. W końcu zdjęła z niego t-shirt. Ujrzała doskonale wyrzeźbione ciało. Całowała każdy jego fragment. Nie śpieszyli się. Nie mieli powodów. I jej sweter podzielił los koszulki Andrzeja. Uwolnił jej piersi z czarnego, koronkowego stanika. W sypialni słychać było tylko ich przyśpieszone oddechy i szepty wypowiadanych imion. Mężczyzna dbał o każdy centymetr skóry Ingi. Dla niego była idealna. Chociaż tyle razy widział ją nagą to za każdym razem odczuwał ten sam dreszcz podniecenia. Zostawiali na swoich ciałach mokre ślady swoich ust. Drogę nieśpiesznego uczucia, miłości i czułości. Pozbyli się również dolnych części garderoby. Jednak do zakończenia aktu było im daleko. Tego wieczora po prostu chodziło o coś więcej niż zaspokojenie swoich potrzeb seksualnych. Tego wieczora udowadniali sobie wzajemnie, że potrafią być cierpliwi i pełni czułości. Inga, już dawno nie pamiętała, by poświęcali sobie tak wiele uwagi. Nagle dwie dusze stały się jednością. Szeptała do ucha jego imię oraz wyznania miłości. Liczył się tylko on i to by nigdy jej nie zostawił. Każdy jej szept działał na niego pobudzająco. Wymawiała jego imię tak miękko i zawsze czuł w tym wyraz miłości i wdzięczności, a to przecież on dziękował, że wytrzymuje z nim. Wspólnie doszli na szczyt uniesienia i rozkoszy. Oddychali ciężko. Opierał się nad nią dłońmi. Pocałował ją namiętnie jak na samym początku. Wplotła swoje smukłe palce w jego włosy. Zwolnił ich pieszczotę. Niespiesznie obsypywał jej całą twarz delikatnymi pocałunkami, by ponownie wrócić do ust.

            - Kocham cię – wyszeptał i zamknął jej usta pocałunkiem, gdy chciała coś powiedzieć.

Seks jest dla wszystkich, ale wzajemna miłość po nim tylko dla zakochanych. [4]

___________________

[1] Verba – „Teraz chcę być przy Tobie”

[2] A.S.A Harrison

[3] Ella Griffin

[4] Harlan Coben 
_________________________

Jestem zdania, że całkiem dobrze mi wyszedł ten rozdział. Podoba mi się on. Ma w sobie jakąś magię. 

Praca magisterka leży w dziekanacie. Obrona 1 lipca 2015 r. Czas w końcu na odkładane w czasie przyjemności w tym i na Wasze blogi. Wyczekujcie mnie :*.