Rozdział siedemnasty – Niechciany adorator

„Malowała się w tym wzroku cała bezmierna troska, czułość, wzruszenie i bezdenna tępota zakochania.” [4]

[Artur Gadowski – „Ona jest ze snu”]

7 styczeń 2015 r.

            Środkowy Skry po skończonym treningu szybko poszedł do szatni. Zależało mu żeby jak najszybciej wrócić do Ingi. Jego kobieta od kilku dni leżała chora. Była u lekarza, ale lekarstwa, które dostała nie wiele jej pomagały. Cieszył się, że chociaż nie ma już tak wysokiej gorączki. Nie podobał mu się jej kaszel, który utrudniał jej w nocy spanie. Obiecał jej również, że wracając wejdzie do sklepu by kupić kilka potrzebnych rzeczy, które im się skończyły. Z samego rana, kiedy czuła się wyjątkowo dobrze zrobiła mu listę, ale gdy wrócił po siłowni znowu dopadła ja gorączka. Martwił się. Kolejną wizytę w przychodni miała dopiero jutro. Spakował szybko swoje rzeczy do torby.

            - Andrzej, idziemy do mnie pograć trochę? Srećko i Uriarte mówili, że są chętni – powiedział Kłos, gdy zauważył, że Wrona zbiera się do wyjścia. Karol mówił po angielsku by główni zainteresowani zrozumieli, o co mu chodzi.

            - Nie mogę. Inga, się rozchorowała. Musze wjechać do sklepu i zobaczyć jak ona się czuje. Sorry, ale nie dziś.

            - Nie no, jasne. Rozumiem. Ola pojechała do Warszawy, więc dlatego pomyślałem, że można urządzić sobie męski wieczór. Może Włodi cię godnie zastąpi – zaśmiał się do kumpla.

            - Inga, jest chora? Coś poważnego? – Zainteresował się niby przypadkiem Facundo.

            - Paskudna grypa…

            - Andrzej, Karol i Srećko trener was woła do siebie – Wronie wypowiedź przerwał Winiarski, który wszedł do szatni.

            - Po co? – Spytał Kłos.

            - Coś macie omawiać na najbliższy mecz. Nie wiem.

            - Cholera… - warknął Wrona, ale zostawił torbę z rzeczami treningowymi i poszedł razem z resztą środkowych do trenera.

            Z kolei argentyński przyjmujący ze spokojem wyszedł z hali i wsiadł do swojego samochodu. Jednak zamiast pojechać do swojego bełchatowskiego mieszkania skierował się do lokum Andrzeja i Ingi. Musiał się z nią zobaczyć. Od imprezy u Włodarczyka prawie jej nie widział. Może chwilę gdzieś przelotem podczas meczu. Czuł się dziwnie, gdy nie widział jej lekkiego uśmiechu i oczu pełnych zrozumienia. Była wyjątkowa, ale zapatrzona we Wronę jak w obrazek. Facundo, przez dwa lata gry w Skrze poznał już trochę swoich kolegów. Andrzej, był po prostu nieodpowiednim kandydatem dla Ingi. Wdawał się w długie rozmowy z fankami, pozwalał się im przytulać. Conte, dziwił się, że dziewczyna to akceptuje, bo kilka razy widział w jej oczach zawód, ból i rozczarowanie zachowaniem ukochanego, ale uparcie trwała przy jego boku. Gdy środkowy ją przytulał wydawało się, że cała promienieje i rozświetla sobą całe pomieszczenie. Z wyglądu może i nie pasowała do wyobrażeń Conte, bo wolał blondynki o jasnych oczach, ale w końcu zrozumiał, że to nie o cechy fizyczne chodzi. Docierało do niego, że powinien z kimś się czuć dobrze, jeśli chce stworzyć z tym kimś udany związek, a z Ingą właśnie tak było. Potrafiła go zrozumieć, że tęskni za przebywającą w Argentynie rodziną, że chociaż gra w Polsce drugi rok i będzie więcej to czuje się zagubiony. Chętnie rozmawiała z nim po hiszpańsku, ale ostatnio jednak wolała po angielsku. Przeczuwał, że stoi za tym Andrzej. Mocniej zacisnął dłonie na kierownicy. Nie chciał rozbijać ich związku, jednak w głowie rodziła mu się myśl, że mógłby dać jej zdecydowanie więcej niż Wrona. Zawsze po meczu szedłby najpierw do niej by zapewnić ją, że nikt inny nie może się z nią równać. Dawałby na każdym kroku odczuć jej, że jest dla niego ważna, a w zasadzie, że jest najważniejsza. Dlatego pojechał na osiedle gdzie mieszkała Inga, by móc pokazać jej jak bardzo ją ceni. Ze spokojem zapukał do drewnianych drzwi i czekał, aż ona mu otworzy.

Ona jest ze snu, a ubrana w codzienność.

Dla mnie zrzuca ją, kiedy robi się ciemno. [1]

            - Facundo? – Nie kryła swoje zdziwienia i za chwilę zaczęła okropnie kaszleć. – Przepraszam, ale nie jestem w formie. Coś się stało?

            - Mi nie. Za to z tobą nie najlepiej - spojrzał na nią zmartwiony. Wyglądała okropnie. Włosy w nieładzie, podkrążone oczy i spierzchnięte usta. Od razu widać było, że jest chora.

            - To tylko grypa. Przejdzie mi. Nie powinieneś przychodzić. Wystarczy, że Andrzej w każdej chwili może się rozchorować - wpuściła go do środka.

            - Chciałem sprawdzić, jak się czujesz.

            - Bywało lepiej - uśmiechnęła się krzywo i usiadła na kanapie w salonie. Nie było jej na rękę, że przyszedł. Wyczuwała jego intencje i chcąc mu oszczędzić cierpienia wolała go od siebie odsunąć, ale on był jak mucha, wracał do niej jak do czegoś słodkiego. Wiedziała, że z tego mogą być tylko kłopoty.

- Gdybym miał więcej zdolności, to ugotowałbym ci coś pokrzepiającego. Może, chociaż herbatę?

- Nie umieram - próbowała się zaśmiać, ale przeszkodził jej kaszel. - Ale napiłabym się herbaty - uśmiechnęła się z wdzięcznością.

- Masz jakieś lekarstwa? - Pochylił się nad nią, kładąc jej rękę na plecach.

Mężczyzna zakochuje się tak, jakby spadał ze schodów: to po prostu wypadek. [2]

- Mam. Byłam u lekarza, ale nie wiele dają. Zbijają tylko gorączkę - zdjęła delikatnie jego rękę.

- To może wybierz się do innego. Długo się już tak męczysz? - Spytał głośniej, idąc w kierunku kuchni.

- Czwarty dzień. Idę jutro. Herbata jest przy lodówce - powiedziała tak głośno jak mogła. Nie podobała jej się ta wizyta. Wolała żeby był tu Andrzej. Jednak napisał jej, że musiał zostać na dłuższej rozmowie z trenerem i że się spóźni.

- Moja biedna. - Postawił przed nią parujący kubek.

- Dzięki. Nie wiesz, czemu Falasca kazał zostać środkowym dłużej? - Ujęła dłońmi naczynie i pozwoliła im się zagrzać. Czasami drżała cała z zimna, a za chwilę było jej gorąco jakby siedziała w samym piekle. Miała nadzieję, że druga wizyta u lekarza jej coś pomoże, bo miała dość tego jak się czuje i skaczącego nad nią Andrzeja. Dwa dni były w porządku, ale potem zaczął przesadzać. Namawiał ją na wizyty u lekarza, bo wcale jej się nie poprawiało. Rozumiała, że się o nią martwi.

- Chciał sobie z nimi coś omówić szczegółowo. Nie martw się, Andrzej nie zaginął - pocieszył ją.

- Mam nadzieję, że nie zapomni wstąpić do sklepu. Inaczej jutro nie będzie miał, co zjeść na śniadanie - zaśmiała się lekko. - Jest czasem jak duże dziecko.

- Proszę, proszę, kto by pomyślał. Nawet, jeśli zapomni, to się przejdzie sam. Ty się nie ruszaj z domu pod żadnym pozorem - zastrzegł poważnie. Nie podobało mu się, że Inga w momencie, gdy powinna wypoczywać, zastanawia się czy Wrona zrobi zakupy. Jako jej mężczyzna powinien o nią dbać, a już zwłaszcza, gdy ledwo siedziała i co chwila powstrzymywała się od kasłania.

- Przypominam, że to tylko grypa. Nie umieram. Jest facetem, nie przywiązuje uwagi do takich rzeczy. Zawsze to ja o to dbam... - Zdanie urwał jej kaszel.

- Poczekaj - podniósł się z miejsca i lekko poklepał ją po plecach. - Nic mu się nie stanie, jak zrobi coś w domu. Inga, żyjemy w XXI wieku. Ja jak widać radzę sobie ze wszystkim sam.

- Dzięki - uśmiechnęła się z wdzięcznością, a jego serce zabiło mocniej. Ten uśmiech do niego przemawiał. Trafiał do duszy. - Po prostu go znam i wiem, jaki jest.

- Nie możesz dać się wykorzystywać.

- Ale nikt mnie nie wykorzystuje. Co ty pleciesz Facu? – Indze, coraz mniej się to wszystko podobało. Chciała, żeby Andrzej wrócił do domu. Conte, źle odczytywał jej znaki. Czuła się zakłopotana i to bardzo. Na dodatek czuła się zbyt słaba, żeby go wyprosić i być przy tym jednocześnie stanowczą.

- Tylko mówię na przyszłość. Jesteś inteligentną kobietą i to bardzo - przesunął się na kanapie.

- Facundo, nie zrozum mnie źle, ale chciałabym się położyć... - Zaczęła niepewnie.

- Jasne. Nie zamierzałem cię męczyć. Przepraszam - rzucił skruszony. - Gdybyś czegoś potrzebowała albo chciała porozmawiać, to dzwoń.

By w środku nocy tańczyć razem w świetle gwiazd.

Zamykam oczy, tańczy cisza wokół nas. [1]

- Wiem. Dzięki, że wpadłeś - odetchnęła z ulga, gdy wyszedł. 
Ułożyła się wygodnie na kanapie i okryła kocem. Znowu było jej zimno. Miała nadzieję, że jutrzejsza wizyta u lekarza przyniesie jakieś inne wieści i dostanie nowe lekarstwa. Po tych mogła tylko spać i nic jej się nie polepszało. Modliła się w duchu również by Andrzej nie natknął się na Facundo na zewnątrz. Zamierzała mu powiedzieć o tej wizycie, ale nie chciała żeby myślał, że za jego plecami umawia się z jego kolegą. Na takie awantury nie miała po prostu siły.

Conte przemierzał schody bloku, gdy na półpiętrze natknął się na kroczącego z siatkami Wronę. Panowie zmierzyli się wzrokiem i jako pierwszy ciszę przerwał Andrzej, który był zły.

- Conte? - Zdziwiony Wrona, zatrzymał się na półpiętrze na widok kolegi z zespołu.

- Już? Trener nie trzymał długo - rzucił i zaczął schodzić po schodach.

- Co ty tu robisz?

- Odwiedzałem Ingę, to chyba nie zbrodnia?

- Nic nie wspominałeś, że się wybierasz - zmierzył przyjmującego spojrzeniem. Nie podobało mu się, że odwiedzał Ingę i nawet go nie poinformował.

- Nie czuję się w obowiązku meldowania tobie, co robię.

- To moje mieszkanie i moja dziewczyna. Miło by było, gdybyś cokolwiek napomknął.

- Nie tknąłem jej, jeśli o to ci chodzi. Zbyt mocno zapatrzona jest w ciebie, chociaż kompletnie tego nie rozumiem.

- Do czego pijesz? Niczego jej przy mnie nie brakuje i ciągle jest ze mną. Nie zrobisz ze mnie złego smoka, od którego musisz uratować Ingę – próbował ze względu na dobro drużyny puszczać mimo uszu jego uwagi na jej temat czy też spojrzenia, jakie jej posyłał. Nie chciał dodatkowych problemów w Skrze, ale Conte wcale mu tego nie ułatwiał.

- Po prostu chyba nie widzi pewnych twoich zachowań. I broni cię w każdy możliwy sposób. Tak może tylko zakochana kobieta - uśmiechnął się ironicznie przyjmujący. Nie wątpił, że gdyby Inga nie kochała tak mocno Andrzeja udałoby się ją wyrwać z tego chorego związku i pokazać jej jak to jest być najważniejszą kobietą na świecie.

Nienawidziłem go na początku. Wydawał się taki arogancki i pewny siebie, a ty zachowywałaś się tak, jakby to on zawiesił księżyc... [3]

- Może mnie oświecisz, co niby robię źle? - Warknął poirytowany środkowy.

- Och, serio? Flirt z fankami na jej oczach, uśmieszki... Sądzisz, że ona jest tak bardzo ślepa, że tego nie widzi? - Wyminął Wronę, który ledwo powstrzymał się od popchnięcia go na ścianę.

- Powiedziała ci coś, czy wymyślasz to sobie w główce? - Krzyknął za nim.

- Obserwuje cię i lepiej o tym pamiętaj - wyszedł z klatki.

Andrzej nie potrafił opanować silnych emocji po spotkaniu z Argentyńczykiem. Dał im upust głośnym trzaśnięciem drzwiami do mieszkania. Bezczelny południowiec zjawiał się tu pod jego nieobecność, a potem śmiał pouczać, jak ma traktować Ingę.

- Andrzej?

- To ja. Widzę, że się nie nudziłaś.  – Wstała z kanapy i poszła do kuchni. Po wyrazie jego twarzy, gdy stawiał torby z zakupami zrozumiała wszystko. Musiał zobaczyć Conte. Zaklęła w myślach. Nie miała siły się z nim kłócić. Nie była w stanie wypowiedzieć bez problemu trzech zdań, a co dopiero całą tyradę na swoją obronę. Nie pozostaje mi nic innego jak go w spokoju wysłuchać, a potem pójść spać.

[Elton John – „Can you feel the love tonight”]

- Minąłeś się z Facundo. I nim za... - Przerwała żeby przetrwać atak kaszlu. Otarła łzy, które popłynęły jej oczu. Wszystko ją bolało od tych całych napadów. - Zanim zaczniesz mi robić awantury o Conte to ja nawet nie wiedziałam, że on przyjdzie - zastrzegła i mocniej opatuliła się swetrem.

- Inga, jesteś pewna, że nie chcesz jechać na pogotowie? - Zapytał poważnie zmartwiony. Nie mógł jej robić awantur, gdy była w stanie tragicznym. Rozpalone policzki, zaczerwieniony nos, szkliste oczy i ten okropny kaszel. Nawet on rozumiał, że jej jedynym marzeniem nie były wizyty jakiegoś taniego podrywacza z Argentyny.  - Wierzę ci na słowo. On sobie pozwala na zbyt dużo po prostu.

- Jutro i tak idę do lekarza. Wyprosiłam go tak szybko jak pozwalały na to dobre maniery, więc tylko na mnie nie krzycz. A jeśli już chcesz sobie za to powetować to poczekaj, aż poczuje się lepiej by móc się, chociaż bronić. - Kolejny napad kaszlu. Próbowała cokolwiek powiedzieć, ale za każdym razem musiała odpuścić. Po policzkach znowu poleciały jej łzy.

- Kochanie, nie jestem sadystą - przytulił ją szybko i spojrzał na nią czule. - Nie lubię, kiedy się koło ciebie kręci. Którego znaczenia słowa "zajęta" on nie rozumie?

Malowała się w tym wzroku cała bezmierna troska, czułość, wzruszenie i bezdenna tępota zakochania. [4]

- Nie powinieneś mnie przytulać. Jestem chodzącym workiem zarazków.

- Miłość pokona wszystko - zaśmiał się w głos.

- Serio mówię. Nie śmiej się. Cokolwiek on ci powiedział to nie wierz w to - dotknęła jego policzka. Odetchnęła z ulgą, bo uwierzył jej.

- Nie zamartwiaj się tym - ucałował wnętrze jej dłoni.

- Nie chcę żeby w drużynie... - Znowu nie skończyła zdania z powodu kaszlu. Pokiwał tylko głową, bo nie podobał mu się jej stan.

- Daj spokój. Umiem to oddzielić od pracy. Teraz to ja się poważnie martwię twoim stanem. Marsz do łóżka, a Mistrz Andrzej będzie robił rosół - zarządził.

- Moja kuchnia - powiedziała ze strachem. - Może jednak nie? Poważnie obawiam się o stan mojego królestwa, gdy ty zaczynasz w nim robić cokolwiek.

- Spokojnie, zaraz będę miał połączenie z mamą. Wszystko będzie cacy - uśmiechnął się szeroko. Potem niespodziewanie wziął Ingę na ręce i zaniósł ją do łóżka. Mocniej się go złapała i pozwoliłaby ogrzewał ją swoim ciałem.

- Powinieneś pójść do Karola na te kilka dni. Serio w tym domu jest pełno zarazków. Zaraz sam będziesz chory - mimo obaw, że go zarazi wtuliła się w niego. Było jej zimno, a od niego biło przyjemne uczucie gorąca. - Matko jesteś taki ciepły.

Zaczarowana chwila

Pomaga mi przetrwać

Temu niespokojnemu wojownikowi wystarczy

Po prostu bycie z tobą [5]

- Zamierzam cię ogrzewać przez najbliższe dni i nigdzie nie idę. Od dawna łykam coś na odporność, więc nic mi nie będzie.

- Kochany jesteś - spojrzała na niego z czułością.

- Ogarnę, co tam trzeba, zostawię na małym gazie i wracam cię przytulić - ucałował jej czoło. Było gorące. Miała gorączkę i to dość wysoką. Nie podobało mu się to. Najchętniej zabrałby ją do szpitala, ale wiedział, że nie zmusi jej do tego siłą.

- Królestwo za herbatę - położyła się na poduszkach.

- Robię lepszą niż Facundo, musisz to przyznać – zauważył w salonie kubek, a na dodatek herbata w kuchni nie stała na swoim miejscu, więc był pewny, że to nie Inga sobie robiła. Znał jej zamiłowanie do porządku.

- Wiesz, jaką lubię to, dlatego. Znasz moje przyzwyczajenia od lat. I szczerze? Nie chcę, żeby tu przychodził, kiedy ciebie nie ma - skuliła się z zimna. Przykrył ją kocem. Zaczęła kaszleć.

- Obronię cię przed każdym nachalnym adoratorem. Idę zrobić ci ten rosół i herbatę.

Czy czujesz miłość tego wieczoru

Jest tam gdzie my

Temu wędrowcy z szeroko otwartymi oczami wystarczy

Że dotarliśmy tak daleko [5]

Kiwnęła głową na znak zgody, więc wyszedł z sypialni. Wstawił wodę w czajniku i zaczął wypakowywać zakupy. Argentyńczyk siedział mu w głowie. Postanowił po prostu go ignorować. To była jedyna słuszna metoda by nie rozwalać ekipy, która ma walczyć o najważniejsze cele. Widział w Indze kobietę swojego życia. Nie zamierzał się poddawać i jeśli jakiś tam Argentyńczyk zamierzał o nią walczyć to był gotowy. Zrobił dziewczynie herbatę, którą lubi i wlał trochę malinowego soku. Zaniósł do sypialni, ale zauważył, że śpi. Oddychała ciężko. Zgasił światło i zamknął drzwi. W kuchni zadzwonił do mamy, która uważnie go instruowała, co ma robić. Nie był mistrzem gotowania, a ciepły i solidny posiłek z pewnością pomógłby Indze. Jadła tylko trochę i to rano by wziąć leki i czasem wieczorem. Nic więcej nie przechodziło jej przez gardło. Słuchał uważnie tego, co mówi mama, a gdy już zupa powoli się gotowała, zaczął trochę ogarniać mieszkanie. W sprzątaniu też nie był mistrzem, ale po dłuższej chwili powyrzucał niepotrzebne rzeczy i przetarł kurze z mebli. W końcu rosół był gotowy, więc z parującą miską poszedł do sypialni.

- Inga, wstań. Musisz coś zjeść – powiedział i dotknął delikatnie jej ramienia.

Podniosła powieki i zobaczyła Wronę z miską, z której unosiła się para. Na sam zapach poczuła jak jej żołądek wywinął koziołka. Nie była głodna. Chciała żeby dał jej spokój i pozwolił jakoś dotrwać do rana.

- Nie jestem głodna – wymamrotała.

- No, to za Andrzejka - chłopak nabrał na łyżkę trochę zupy i podał brunetce.

- Nie chcę. Nie jestem głodna.

- Kochanie, musisz coś zjeść. Jest osłabiona. Zjesz, rozgrzejesz się, organizm lepiej zafunkcjonuje.

- Nie mam ochoty - wymamrotała.

- Nie po to stałem przy garach tyle czasu, żeby mi teraz waćpanna wybrzydzała! - Podparł się pod boki i udawał oburzenie. Inga, zaczęła się śmiać, a po chwili kasłać. Po chwili snu zazwyczaj czuła się lepiej, ale wiedział, że to chwilowa poprawa. Za kilka minut znowu miała być apatyczna i marudna. Musiało ją poważnie zwalić z nóg, bo zazwyczaj przy drobnych przeziębieniach nie pozwalała nad sobą tak skakać. Zresztą chorowała rzadko, a jak już to najczęściej kończyła na antybiotykach.

Jeśli kiedyś jakiś mężczyzna rozśmieszy Cię w chwili, gdy będziesz przerażona albo zrozpaczona, nie pozwól mu odejść. [6]

- Ale nie próbujesz mnie tym otruć? - Zerknęła niepewnie na miskę z zupą.

- O nie! Teraz to strzelam focha! Zobaczymy, jak długo wytrzymasz bez mojego sprzątania, prania, gotowania i zakupów - środkowy wczuł się w rolę kury domowej.

- No już, już. Nie denerwuj się, po prostu wiesz, że twoje zdolności kulinarne są... Dość marne. Dasz mi tej zupy?

- To rosołek z przepisu od mamusi! - Zaprotestował. - Wszystko jej powiem. Mam cię karmić?

- Twoja mama zrozumie moje obawy. Sama jeść umiem.

- Wszyscy przeciwko mnie - załamał ręce. - Nikt nie docenia moich starań.

- Dobra, dobra! - Uniosła ręce w obronnym geście. - Poddaje się. Możesz mnie nakarmić jak chcesz. Już się nie odzywam słowem.

- To teraz powiedz "aaa" i za Karolka - zbliżył łyżkę do jej ust, jakby miał do czynienia z niemowlakiem. Przełknęła bez słowa i w myślach przyznała, że nie wyszło mu to całkiem najgorzej.

- Mała uwaga kochanie. Następnym razem użyj troszkę więcej pieprzu. I serio?! Mam jeść za Karola?!

- Ciesz się, że nie za ostre. Co do Karollo, to sama widzisz, jaka z niego tyczka. Niech się wzmocni. Teraz za Wojtusia.

- No Wojtek to raczej już masy nie musi przybierać - parsknęła śmiechem. - I wiesz, że ja lubię ostre dania.

- Cicho. To dla dobra całej drużyny - pokiwał głową z poważną miną. - Za Mariusza.

- Mam zjeść za całą Skrę? I ja naprawdę potrafię sama jeść.

- To jeszcze, chociaż za Nico, żeby mi miał, kto krótkie wystawiać - szybko nabrał nową porcję.

- Ale jak na pierwszy raz z tym rosołem nie poszło ci tak źle - pochwaliła go i zabrała mu miskę z zupą i zaczęła grzecznie jeść. W duchu przyznała, że dopiero teraz poczuła się głodna.

- Dziękuję, o Pani - pochylił się w ukłonie.

- Wariat jesteś.

- Pamiętaj, Seksowny Wariat - odszedł kręcąc biodrami.

Parsknęła śmiechem. Potrafił ją rozśmieszyć jak nikt inny. Nie wyobrażała sobie by to ktoś inny mógł zająć jego miejsce. Kochała go i czuła, że jego uczucia również nie zmieniły się przez ostatni czas. Dla niej nie było lepszego wyboru niż on. Troszczył się o nią i martwił. Dawał jej poczucie bezpieczeństwa, którego tak bardzo potrzebowała. Zjadła do końca zupę i odstawiła miskę na etażerkę. Wzięła również leki i zasnęła szybciej niż zdążyła cokolwiek pomyśleć.

Andrzej, posprzątał po swoim gotowaniu kuchnię i zajrzał do sypialni. Uśmiechnął się, bo spała. Oddech miała ciężki. Poprawił kołdrę, która zsunęła się z jej pleców i zabrał brudne naczynie. Sprawiało mu przyjemność troszczenie się o Ingę. Chociaż raz mógł pokazać, że jemu też na niej zależy. Postanowił, że jutro zawiezie ją do lekarza i przywiezie do domu nawet, jeśli miałby spóźnić się chwilę na trening. Nie będzie w taki ziąb szła na drugi koniec miasta, a samochodu w takim stanie nie pozwoli jej prowadzić. Wziął prysznic i pogasił wszystkie światła. Położył się obok niej i objął ją ramieniem. Nie przebudziła się. Spała, ale jej ciałem, co jakiś czas wstrząsały dreszcze. Poprawił wszystkie nakrycia, jakie miała i sam spróbował udać się do krainy Morfeusza.

__________________

[1] Artur Gadowski – „Ona jest ze snu”

[2] Oscar Wilde

[3] Cassandra Clare

[4] Patrick Suskind

[5] Elton John – “Can you feel the love tonight”

[6] Agata Mańczyk
______________________
Bad news: Właśnie napisałam ostatnie zdanie tego opowiadania. Oczekujcie czterdziestu dwóch rozdziałów oraz czegoś w postaci epilogów, który zajmie około trzech lub czterech postów po ostatniej części. Smutno mi się zrobiło, że już to napisałam. :( 

Całusy :*