Rozdział trzydziesty – W ogóle mi nie ufasz?

„Czy ty wiesz, […] co to jest zazdrość? Czy wiesz, jak ona potrafi rozdzierać człowieka na strzępki, kawałek po kawałku, z każdym dniem upływającym z dala od ukochanej osoby?” [2]

[Logo – „Za Twój czuły szept”]

3 lipca 2015 r.

            Sezon reprezentacyjny jeszcze nigdy Indze nie dawał się we znaki jak ten. Nie wiedziała czemu, bo przecież poprzedni lepiej znosiła. Owszem częściej jeździła na mecze Andrzeja w Lidze Światowej, ale chyba w końcu wspólne mieszkanie zaczęło przynosić pewne efekty. Dwa sezony w Skrze to znaczyło tylko tyle, że żyli pod jednym dachem dwa lata. A na dodatek ponownie zaczęło się między nimi układać. Minione dwa miesiące architekt ciągnęły się niemiłosiernie. Miała wrażenie, że czas specjalnie leci wolniej i jeszcze bardziej wystawia jej cierpliwość na próbę. Na dodatek zamieszanie w pracy i też zbliżający się ślub doprowadziły do tego, że nie mogła przyjechać ani na mecze  z Rosją czy z Iranem. Dopiero na początku lipca udało jej się wyrwać z Bełchatowa. Była na siebie zła, bo wiedziała, że Andrzejowi zależało na tym by była na jego spotkaniach. Dlatego gdy tylko udało się jej zorganizować w pracy kilka dni wolnego zamiast do Warszawy nadzorować przygotowania do ślubu skierowała swój samochód w stronę Krakowa. Tęskniła za nim.

Szukam więc smaku Twoich ust,

przecież jeszcze są gdzieś tu.

Straszne lecz, tak chcę dotknąć Cię,

a nie mogę złapać tchu.

Modle się, żeby to był sen,

chcę się w Tobie zbudzić znów. [1]

Przyzwyczaiła się już, że przez większość czasu był jednak na miejscu, że po dwóch czy trzech dniach wracał z wyjazdowego meczu i znowu miała go blisko siebie. Nigdy nie sądziła, że może aż tak bardzo odczuwać jego brak. Gdy grał w Częstochowie lub Bydgoszczy jakoś łatwiej było jej sobie poradzić z tym okropnym uczuciem. Studiowanie dwóch kierunków, spotkania ze znajomymi, potem praca, wszystko jakoś pomagało oderwać jej myśli od tego, że jego nie ma obok. Za to w Bełchatowie przytłaczało ją puste mieszkanie. Czuła się dziwnie, gdy wyczekiwała na szczęk zamka i zapach jego perfum, gdy siedziała w salonie. Dlatego bez wahania wybrała Kraków zamiast Warszawy. Środkowy miał dla niej bilety i pomógł zarezerwować pokój w tym samym hotelu. Gdy w czwartek wieczorem poczuła w końcu na swoim ciele jego silne dłonie od razu się rozluźniła. Znowu wszystko nabrało sensu. Nie interesowało ją, że stali przy recepcji i obserwowało ich ¾ reprezentacji, która jeszcze nie zdążyła schować się do swoich pokoi. Liczyło się tylko to, że czuje jego bliskość, ciepło ciała, oddech na swoich policzku, a jego prawa ręka gładzi ją po włosach. W końcu była blisko niego. Jego narzeczona, kobieta, którą kochał i bez której nie wyobrażał sobie życia. Starał się na nią nie złościć, że wcześniej nie przyjeżdżała, bo wiedział, że gdyby mogła to byłaby na każdym spotkaniu. Szeptem obiecał jej, że poświęci jej więcej czasu, w niedzielę, gdy wszyscy kadrowicze dostaną dzień lub dwa wolnego.

            Pierwszy mecz ze Stanami Zjednoczonymi był bardzo wyrównany. Inga co prawda nie należała do kobiet, które za siatkówkę są w stanie oddać wszystko co mają, a na mecze chodziła głównie dla Andrzeja by okazać mu swoje wsparcie i akceptacje dla tego co robi. Znał jej podejście i rozumiał, że po prostu jego ukochana nie przepada za oglądaniem sportu. Na meczach jednak okazywała swoje emocje wbrew pozorom zależało jej na sukcesach całej drużyny, bo na tym to wszystko polegało. Spotkanie rozstrzygnięto w dopiero w piątym secie i to chwilę po dwudziestej trzeciej, a na konto Polaków wpadły cenne dwa punkty. Brunetka skierowała swoje kroki do barierek przy korytarzu dla zawodników, gdzie po okazaniu odpowiedniej przepustki została wpuszczona dalej. Chciała tylko na chwilę złapać narzeczonego i powiedzieć mu, że świetnie grał. Po rozciąganiu część zawodników szła do razu do szatni a kilku z nich zostało by porozdawać autografy kibicom w tym i Andrzej. Inga co jakiś czas witała się z zawodnikami i zamieniała z nimi po kilka słów. Nerwowo zerkała na zegarek, bo pobyt środkowego przedłużał się. Nie chciała wracać po ciemku przez Kraków. Nie znała miasta. Cały czas obserwowała środkowego. Jakaś dziewczyna przez barierkę zarzuciła mu ręce na ramiona i coś rozentuzjazmowana mówiła. Inga, poprawiła tylko swoją różową marynarkę i delikatnie zacisnęła palce na przedramionach. Nie lubiła takich zachowań ze strony dziewczyn, które przychodziły na mecze. A najgorsze było to, że Wrona nic sobie z tego nie robił. Uśmiechał się i dalej podpisywał podsuwane mu pod nos kartki, zdjęcia czy też inne rzeczy. Architekt nawet nie zauważyła kiedy, ale usta tej samej dziewczyny nachyliły się w stronę środkowego.

Jedna myśl strach przynosi znów,

że Cię może nie być tu.

Czuję ból myśląc

"przecież już, mogę nie czuć Twoich ust..."

Modlę się, żeby taki dzień

nigdy nie wydarzył się. [1]

Na resztę nie patrzyła po prostu biegiem skierowała się w stronę wyjścia i co jakiś czas kogoś potrącała. Pamiętała też, że Konarski krzyczał by zaczekała, bo Andrzej za chwilę skończy. Nie chciała go widzieć. Rozpłakała się. Przed halą złapała jakąś taksówkę i szlochając podała adres hotelu. Czuła się jak kretynka. Mogła w spokoju obejrzeć mecz w Bełchatowie lub w Warszawie. Nie mogła uwierzyć, że pozwalał na takie zażyłości wszystkim kibicom. Owszem wśród tej grupy zdarzały się normalne dziewczyny, bo wiele razy ktoś zaczepił ich podczas spaceru i słyszała wiele dobrych słów na swój temat, ale czasami to było ponad jej siły. Zapłaciła banknotem o wysokim nominale kierowcy i wyszła bez czekania na resztę.

Inga zniknęła w hotelu szybciej niż mógł ją ktokolwiek zauważyć. Natychmiast poszła do swojego pokoju. Wszystko się w niej gotowało. Nie mogła uwierzyć, że on sobie nic nie robił z umizgów fanek i jeszcze to wszystko sprawiało mu przyjemność. Przecież prawie się pocałowali. Próbowała się uspokoić, ale nie mogła. Chodziła nerwowo po pokoju. Gorzkie łzy rozczarowania spływały po jej policzkach i rozmazywały misterny makijaż. Nie chciała płakać. Nie był tego wart.

Czy ty wiesz, […] co to jest zazdrość? Czy wiesz, jak ona potrafi rozdzierać człowieka na strzępki, kawałek po kawałku, z każdym dniem upływającym z dala od ukochanej osoby? [2]

- Inga, czemu uciekłaś? - Wszedł do jej pokoju gdy ona stała przy oknie. Nawet nie zapukał, a ona była cała roztrzęsiona. Nigdy nie czuła się tak upokorzona przez nikogo.

- Mogłeś mi powiedzieć, że chcesz żebym pojechała do Stanów, a nie pieprzyć, że nasz związek tego nie przetrwa?

- Co? Inga, o co ci chodzi?

- Jesteś największym hipokrytą jakiego widziałam. Masz czelność robić mi awantury o Facundo kiedy prawie na oczach całej Polski pocałowałeś jakąś obcą ci dziewczynę?

- Przystopuj trochę. O czym ty w ogóle mówisz? - Spoglądał zdezorientowany.

- Nie rób z siebie idioty. Widziałam jak pozwoliłeś tej całej fance - nie kryła pogardy w słowach - się przytulać, a potem prawie się pocałowaliście. Nawet byłeś z tego zadowolony.

- Przytuliła się do mnie i tyle. Byłem zaskoczony, że komuś to może dać tyle szczęścia.

- Prawie cię pocałowała! Andrzej, a ty nic nie zrobiłeś! Nic, zupełnie nic.

- Przecież nie mogłem jej tak nagle odepchnąć. Obsmarowałaby mnie wszędzie. Uznałem, że można to załatwić ze spokojem i wybrnąłem.

- Słyszysz sam siebie? A pomyślałeś wtedy o mnie? O tym co ja mogę poczuć? W październiku mamy wziąć ślub. Może chcesz mi powiedzieć o czymś? Jakieś dziecko o którym nie wiem, co?

- Nie wierzę, że to słyszę - bruneta zatkało. Nie poznawał jej. To nie mogła być jego Inga. Ona nigdy by go o coś takiego nie posądziła. - Przesadziłaś.

- Jak zawsze to ja przesadzam.

- Nigdy przenigdy bym cię nie zdradził. Dzisiaj też nie! - krzyknął.

- Widziałam. Pokazałeś mi to nadzwyczaj dobitnie... - urwała w pół zdania. - Nie wiem po co przyjechałam za tobą na drugi koniec Polski. Mogłam mecz spokojnie obejrzeć w domu.

- Nie zrobiłem nic, żebyś się poczuła zdradzona. Ok, dziewczyna się migdaliła, nie umiałem powstrzymać, ale do niczego nie doszło, musisz mi uwierzyć.

- Uwierzyć... Ty nie widzisz tego jak to wygląda z boku – zaczęła zdejmować pierścionek z palca.

- W ogóle mi nie ufasz? Co ty wyprawiasz?! - złapał ją za nadgarstek, a ona skrzywiła się z bólu. Wystraszyła się. Zawsze umiał wyczuć swoją siłę w stosunku do niej. Odsunęła palce lewej dłoni, a pierścionek swobodnie wrócił na swoje miejsce.

- Ała! Andrzej, to boli.

- Nie możesz go zdjąć - spojrzał na brunetkę zrozpaczonym wzrokiem i lekko rozluźnił uścisk. Nie mógł uwierzyć, że chciała go zostawić. Przecież nic nie zrobił. Nie pozwolił się tej dziewczynie pocałować.

- Wiesz, że mogę go zdjąć.

- Naprawdę chcesz odejść? Zrezygnować? - Nie rozpoznała jego głosu, był taki zdławiony, jakby coś ugrzęzło mu w gardle.

- Nie, ale może nie jest nam pisane takie szczęśliwe zakończenie. Od roku próbujemy coś zmienić i zawsze kończy się to tak samo.

- Nie mam zamiaru się poddawać. Przecież już było dobrze. Każda para ma problemy, one nie znikają.

- Nie myślisz o mnie, prawda? Wtedy tam na parkiecie nawet nie pomyślałeś, że mogę gdzieś to widzieć.

- Inga, cały mecz myślałem o tobie. Starałem się grać dobrze dla ciebie. Nie sądziłem, że chcesz oglądać, jak rozdaję autografy.

- Czekałam na ciebie. Nie widzieliśmy się tak długo. Chciałam tylko żebyś mnie przytulił i nic więcej.

- I dokładnie to mogłaś zrobić. Podejść i się przytulić. Pomogłabyś mi się z tego oswobodzić.

- Czyli to moja wina? - wyrwała rękę z jego uścisku.

- Nie twoja, w życiu - podążył za nią. - Nie chcę cię stracić przez jakąś dziewczynę, która nic dla mnie znaczy.

- Mam taki sen. Wychodzisz normalnie na trening, ale wracasz właśnie z taką dziewczyną, która nic nie znaczy dla ciebie. Zabierasz rzeczy i zostawiasz mnie a ja naiwnie czekam, że wrócisz, ale ty nie wracasz, nigdy wtedy nie wracasz - wyznała cicho.

Było jej wstyd, że jej paranoja wynika z jakiegoś snu. Znowu nie była dla niego wsparciem. Czuła się z każdą chwilą gorzej. Nie wiedziała skąd te obawy u niej. Nie miała pojęcia, ale wiedziała, że ta obawa z każdym rokiem wzrasta i zaczyna nad nią panować. Dlatego właśnie pojawiły się te sny, z których budziła się zduszona płaczem.

[…] bo moim najważniejszym zadaniem było ukrywać to, jak bardzo jest ze mną źle [3]

- Boże, Inga - głos mu się załamał. Usiadł na łóżku i ukrył twarz w dłoniach. Czuł, że jej nie zna. Gdzieś sprytnie ukryła swoje obawy i nie pozwoliła mu ich rozwiać. Zaczynał rozumieć, że ona nawet nie wierzy w siebie, że cały czas porównuje siebie z tymi wszystkimi dziewczynami. Nienawidził jej za to, a jednocześnie czuł kompletną bezsilność. Zraniły go jej podejrzenia. Jak głęboko musiało w niej to siedzieć, że przez tyle lat związku nic się nie zmieniło? Co musiał zrobić kiedyś źle żeby tak o nim myślała? Nie wiedział. Nie miał pojęcia i najgorsze było to, że nie wiedział również jak jej pomóc. - Jest ze mną aż tak źle? Aż tak mi nie ufasz? – Usiadła obok, podciągnęła kolana pod brodę i objęła rękami.

- Ufam, a przynajmniej robie co w mojej mocy żeby nie pokazywać jak bardzo się boję. Ale one zawsze będą młodsze, z roku na rok. Młodsze i gotowe na wszystko. A ja zawsze będę się zmieniać. Moje ciało, już nigdy nie będę miała nastu  lat, a one? One zawsze będą gotowe na wszystko. - Po dłuższej chwili milczenia dotknęła niepewnie jego ręki. - Przepraszam. Nie chciałam cię zranić.

- Naprawdę, sądzisz, że interesuje mnie tylko twoje ciało i przy pierwszej lepszej okazji wymienię cię na lepszy model?

- Nie. Jestem... To siedzi gdzieś głęboko we mnie... - otarła kilka łez.

- Jesteś zazdrosna - pogładził jej policzek z delikatnym uśmiechem i starł kilka kropel łez. - Bo mnie kochasz. A ja kocham ciebie i denerwuje mnie zachowanie Facundo. Jesteśmy normalni. Nie kończmy tego

Teraz gdy patrzysz w oczy mi,

tylko dla mnie jesteś i...

Czuję to, jestem pewna,

że nie tak łatwo odejść lecz...

Boje się, że los skrzywdzi mnie,

że zabierze Ciebie mi...

Modle się, żeby myśli złe

raz na zawsze skryły sny! [1]

- Nie skończymy. Nienawidzę być zazdrosna.

- Naprawdę? - ujął jej twarz w obie dłonie i uważnie się wpatrywał.

- Naprawdę.

- Nie obejmę już żadnej fanki i nie pozwolę się im zbliżyć. Chcę, żebyś czuła się jedyną kobietą w moim sercu. - Przytuliła się do niego z całych sił. To jak bardzo go potrzebowała przerażało nawet ją samą. Był jej narkotykiem, czymś od czego czuła się uzależniona. Nie umiała sobie wyobrazić przyszłości bez niego.

- Przepraszam. Jestem mocno beznadziejna w sprawach naszego związku - uśmiechnęła się lekko.

- Chyba świetnie się dobraliśmy - zaśmiał się cicho.

- Chyba trener będzie zły, że jeszcze nie jesteś w pokoju - zerknęła na zegarek. - Nie chce żebyś miał problemy przeze mnie.

- Dobrze. Pójdę, ale dzisiaj śnij o nas - ucałował jej czoło.

- Postaram się. Jutro wygraj też dla mnie - uśmiechnęła się. Pogładził jej dłoń i ucałował nos.  

- Zawsze wygrywam dla ciebie.

- Kocham cię - wyszeptała.

- Ja też cię kocham - mrugnął do niej i zniknął za drzwiami.

Opadła bez sił na białą, hotelową pościel. Czuła się okropnie, ale jednocześnie było jej lżej, że on znał jej obawy i wiedział co siedzi w jej głowie. Zebrała się w sobie i poszła pod prysznic, gdzie zmyła trudy ostatnich kilku godzin, a następnie szybko zasnęła zagrzebana w pościel, gdzie ani przez moment nie pojawił się jej najgorszy koszmar.

Andrzej punktualnie zameldował się w swoim hotelowym pokoju, który dzielił z Konarskim. Chciał zasnąć jak najszybciej, ale nie mógł. W myślach cały czas była Inga. Nie okłamał jej. Nigdy jej nie zdradził i nigdy nawet nie miał takiego zamiaru. Był w szczęśliwym związku, więc po co miał szukać przygód? Owszem mieli za sobą gorszy okres, ale wierzył w to, że mogą to przetrwać. Nie podejrzewał ją o takie myśli. Zawsze o niej myślał gdy był na wyjazdach. Każdego dnia poświęcał jej wiele czasu, chciał dać jej szczęście, na które zasługiwała. Nie podobało mu się, że nie wierzy w siebie i ich uczucie. Nie mógłby nawet pokochać innej. To ona była jego całym światem, to z nią chciał spędzić resztę swoich dni i nie interesowały go żadne fanki czy inne kobiety. Swoją drugą połówkę znalazł w liceum i nie zamierzał tego zmieniać. Wśród swoich różnych kolegów uchodził za trochę dziwnego z tego powodu, ale to go nie interesowało. Skoro był z nią szczęśliwy to co miał jeszcze zmieniać? Po co miał szukać przygód? W końcu postanowił zadzwonić na recepcję i sprawić Indze małą niespodziankę z samego rana jako dowód jego uczucia. Dopiero po tym zasnął, chociaż planował wysłać jej jeszcze smsa, ale zmógł go sen.

Brunetkę obudziło głośne pukanie do drzwi. Zdjęła poduszkę z głowy i rozejrzała się niepewnie po pokoju. Po chwili przypomniała sobie gdzie jest. Pukanie odezwało się kolejny raz. Spojrzała na wyświetlacz telefonu i dochodziła godzina ósma trzydzieści. Lekko zdezorientowana narzuciła na siebie bluzę siatkarza, którą wieczorem wyjęła z walizki i podeszła do drzwi. Domyślała się, że musi wyglądać jak księżniczka Anna z Krainy Lodu, gdy ta budzi się w dniu koronacji jej siostry. Próbowała przygładzić swoje włosy, ale odgłos pukania rozległ się trzeci raz. Otworzyła niepewnie drzwi i ujrzała przed sobą boya hotelowego z wózkiem, na którym była srebrna taca ze śniadaniem, a sam mężczyzna trzymał w dłoniach bukiet białych róż.

- Eeeeee – Inga była tylko tyle wyrzucić z siebie w momencie oszołomienia.

- Śniadanie oraz bukiet kwiatów – podał jej wiązankę.

- Niczego nie zamawiałam – wymamrotała speszona.

- Niestety nie wiemy kto to nadał – powiedział mężczyzna i wniósł do pokoju tacę, którą ustawił przy stole. – Smacznego – dodał, gdy zniknął za drzwiami.

Brunetka zanurzyła twarz w różach i nagle poczuła ukłucie czegoś twardego. Zaskoczona sięgnęła ręką i natrafiła na niewielką kopertkę. Usiadła na łóżku i wyjęła niewielki liścik. Jesteś jedyną kobietą w moim sercu. Musiała przeczytać to jedno zdanie kilka razy nim jego sens dotarł do niej. Rozpłakała się, ale to były dobre łzy, bo spowodowane szczęściem, które nagle się w niej znalazły. Chociaż go zraniła to on mimo wszystko postanowił ją zapewnić o swoim szczęściu, a najgorsze było dla niej to, że dostawanie kwiatów stawało się coraz bardziej przyjemne. Jeszcze raz zanurzyła twarz w białych płatkach, które delikatnie przylgnęły do jej skóry. Kolejne słone kropelki popłynęły po jej policzkach. Wiedziała, że jest szczęściarą.

_____________________

[1] Logo – „Za twój czuły szept”

[2] Margit Sandemo

[3] Małgorzata Halber 

_____________________

No dobra, tydzień temu mi się zapomniało. Wybaczcie, ale trochę miałam spraw na głowie. Jak widzicie Inga, też potrafi być okropna :P. 

Całusy :*